Stop Seksueel Geweld

Persoonlijk BLOG: De oorzaken van mijn depressie/De combinatie misbruik en autisme

Geplaatst op 11 mei 2021 door Obed Brinkman

oorspronkelijk gepubliceerd 11-05-2021

ondertussen is mijn depressie gelukkig wat minder zwaar, maar het andere deel van de problematiek blijft – ik laat de blog verder zoals ik m heb geschreven

Dit is een zelfanalyse, want bij de GGZ kom ik geen stap verder

Ik heb al heel lang een chronische depressie, ook wel dysthyme stoornis genoemd. Soms zelfs met suïcidale gedachtes erbij. In dit document wil ik proberen in woorden te vatten wat er volgens mij bij mij depressie veroorzaakt. En dan vooral wat de combinatie misbruik overlever en autist daarin speelt. Dit is overigens niet mijn eerste persoonlijke blog en ik gok ook niet de laatste.

Ik heb zelfkennis en een diep verlangen uit mijn depressie te willen komen. Dit zorgt ervoor dat ik steeds opnieuw aan het kijken ben of ik oorzaken kan vinden. Of er voor mij manieren zijn de depressie te bestrijden.

Wat ik sowieso doe en wat ik iedereen met depressie aan kan raden is die dingen waarvan ik weet dat ze de depressie niet wegnemen, maar die er wel voor zorgen dat je niet nóg verder wegzakt, zoals zoveel mogelijk iedere dag buiten zijn, in beweging blijven en proberen gezond te eten.

Ik drink bijna iedere dag alcohol en dat zou ik eigenlijk niet moeten doen, maar als ik wel eens probeer te stoppen voor langere tijd wordt ik labiel tot een punt waarop het echt niet meer gaat en ik opnieuw, zo beperkt mogelijk, alcohol inzet als een vorm van zelf medicatie.

Vervelend is het overigens als mensen denken je praktische tips te kunnen geven alsof met die tips de depressie op magische wijze zou kunnen verdwijnen. Zo werkt dat dus niet. Geloof me, ik kan zelf ook denken en heb alles al verzonnen en geprobeerd. Als mensen praten over hun depressie: luister gewoon naar hun verhaal en ben er voor ze.

Uiteraard probeerde ik ook antidepressiva en hoewel ik nog steeds niet in alle gevallen tegen het gebruik van dit spul ben ga ik het zelf zeker niet meer slikken. Voor mij was het alsof mijn nare gevoelens in een kistje zaten en ik er niet meer bij kon. Verdriet, boosheid: het was verdwenen. Ik haalde overal mijn schouders over op. En inderdaad voelde ik mijn depressie minder maar het gevoel was niet altijd even oprecht en ik wil leven. En leven is ook je verdriet kunnen voelen. Zonder dat leef je eigenlijk niet. Daarnaast was dit spul in combinatie met teveel bier de reden dat mijn woonbootje bijna zonk op een rampzalig verlopen oud en nieuw, waar ik op een feest belande waar ik helemaal niks meer van weet en ik s ochtends wakker werd met brandweer op mijn boot die snel de kruipruimtes leegpompten omdat ik anders gezonken zou zijn. De douchekraan stond aan en het water was in de kruipruimtes blijven stromen. Ik lag zelf in coma en wist amper nog iets van de avond ervoor. Dat dus niet. Voor mij niet. Iedereen mag natuurlijk eigen afwegingen maken.

Eigenlijk zijn er twee hoofdoorzaken aan te wijzen. De ene is dat ik slachtoffer was van seksueel geweld in mijn kindertijd. Niet structureel overigens. Maar de impact van al een keer een ervaring is groot genoeg je leven blijvende schade toe te brengen. Ik heb het vermoeden dat er bij mij een paar keer iets is gebeurd. Ik heb lichaamsherinneringen en een paar flitsen. Ik heb de gevolgen van het misbruik uitgebreid omschreven in deze blog. De andere oorzaak zijn mijn hersens. Ik heb een vorm van autisme. De diagnose kreeg ik van één van de 4 GGZ instellingen waar ik geweest ben. Over mijn ervaringen bij deze instellingen schreef ik ook een blog, die vind je hier.

Ik ben nou niet bepaald een “klassieke autist” overigens. Mijn woonbootje is vaak een bende en ik heb soms chaos in mijn hoofd. Misschien pas ik ook meer in de ADD/ADHD hoek wat dat betreft, maar wat doet het er eigenlijk toe. Wat ik wel heb (en wel vaak als passend bij autisme wordt gezien) is dat ik weinig filters heb. Ik kan doodmoe worden van groepen mensen. Sociale interacties snap ik ondertussen wel maar geven me ook stress, tenzij ik iemand echt vertrouw. Ik neem soms dingen die mensen zeggen veel te letterlijk. Ik heb overigens wel empathie. En gevoel. Ik voel juist véél te veel. Waardoor ik me op een gegeven moment kan gaan afsluiten van mensen en ik afstandelijk kan overkomen. Ik wil dan het liefst thuis zijn. Alleen met mijn kat. Of mijn hoofd gaat “op zwart” als er teveel prikkels zijn om me heen. Alles voelt dan donker en negatief. Soms wil ik er dan niet meer zijn en het enige wat dan helpt is slapen. Ook heb ik last van geluiden, zoals verkeer. Of als het bijvoorbeeld waait buiten kan ik daar last van hebben.

Ik heb in eerste instantie veel van mijn psychische, lichamelijke en emotionele problematiek gezien als gevolg van het seksueel misbruik, maar ik denk nu dat een deel ervan óók te wijten is aan mijn autisme.

De twee samen zorgen voor mijn chronische depressie. Ik zal hieronder typen hoe het voor mijn gevoel misgaat door die twee spaken in de wielen van mijn leven.

Leven ontstaat vanuit liefde en seksuele intimiteit. Zonder dat zouden er geen mensen zijn. Intimiteit is daarmee eigenlijk de oorsprong/de kern van leven. Ik denk dat de meeste mensen het ook nodig hebben. Ik wel althans. Maar juist op dit levensvlak ervaar ik het allermeeste problematiek.

Verkrachting en andere vormen van seksueel geweld zijn in mijn ogen een van de meest wrede vormen van geweld. Omdat het mensen raakt in hun kern. In het meest intieme deel. Het vertrouwen wat je nodig hebt om (seksueel) intiem te kunnen zijn met een ander wordt in een klap weggevaagd en kost jaren en jaren om het weer op te bouwen. Sowieso krijgt je algehele vertrouwen in andere mensen een enorme deuk. Genoeg reden een vette depressie op te lopen me dunkt. Voor mij is dit niet anders.

Maar het intense wantrouwen wat zich vastzette in mij bleef er steeds voor zorgen dat ik nooit lang bij een partner heb kunnen blijven. En het vinden van een partner is een enorm probleem en dat zorgt ervoor dat ik in lange periodes van soms jaren achter elkaar zonder enige vorm van (seksuele) intimiteit heb moeten doorbrengen. En dat gaat na een tijdje aan je vreten en roept gevoelens van frustratie op.

Overigens zijn er vrouwonvriendlijke dating caoches die aan groepen jonge mannen, die ook moeite hebben een partner te vinden agressieve manieren van “vrouwen versieren” proberen te verkopen. Ik wordt hier echt naar van. Het ondertoontje is dat vrouwen tegenwoordig “niet makkelijk genoeg zijn”. En de man zijn “leidende rol” moet terugpakken. Misselijkmakend.

Daarbij speelt mijn autisme uiteraard ook een rol. Het autisme zorgt ervoor dat ik vaak niet goed weet hoe je van een “normaal” gesprek met een mogelijke partner in een situatie beland waarbij je intiem bent met de ander. Niet dat dat nooit gebeurd is overigens en een enkele keer lukt het dus wel. Dat zijn dan momenten waarbij ik de ander volledig (intuïtief) vertrouw en er toch een sfeer ontstaat waarin er toch zoiets kan. Andere keren probeerde ik onbeholpen iets uit omdat ik al zo lang alleen was, maar sloeg ik de plank erg mis omdat ik de situatie dan verkeerd inschatte en snapte de ander mijn gedrag niet.

Ook is het voorgekomen dat een ander liet blijken iets in mij te zien. Maar dat kan me dan zo overvallen dat ik dichtsla en op slot ga, daarmee onbedoeld de boot afhoud en als de ander vervolgens vertrekt ik gefrustreerd achterblijf omdat ik me dan pas vaak besef dat ik weer eens op slot ging. Het is op zo’n moment alsof ik boven mezelf zweef en mezelf niet meer kan besturen. Mijn eigen wil en verlangen overruled worden door een misplaatste vorm van zelfbescherming. Ik vertoon gedrag wat ik niet wil vertonen maar toch doe. Omdat ik ergens in mijn onderbewustzijn de toenadering associeer aan degene die vroeger met zijn poten aan mij zat. Ten onrechte dus maar zo werkt dat helaas in mijn brein.

De maatschappij wekt de verwachting dat “de man” “de vrouw” versiert. Initiatief toont. Ook dat is een probleem. Ik zou niet goed weten hoe. Ik benader bijna nooit mensen die ik nog niet ken uit andere dan praktische redenen. Toen ik vorig jaar alleen op vakantie was in Portugal sprak ik de hele vakantie alleen mensen om de weg te vragen of een bestelling te doen. Dat was een eenzaam gevoel.

Ooit gebruikte ik drugs en kon ik opeens wel op mensen af stappen en makkelijk contact leggen. Dat was vooral heel erg confronterend. Ik besefte me opeens hoe ik in het dagelijks leven gevangene ben van de manier waarop mijn hoofd werkt, hoe in mezelf gekeerd ik kan zijn. Het besef maakte me verdrietig. Je kunt niet continu onder invloed zijn in het leven.

Ik heb verder een nogal negatief zelfbeeld en een dikke dosis zelfkritiek. En een probleem met schuldgevoel. Helpt ook niet echt mee. Ergens vind ik het idee dat iemand mij leuk zou vinden raar en onwaarschijnlijk. Het negatieve zelfbeeld is denk ik door meerdere oorzaken ontstaan. Waaronder het misbruik uiteraard maar ook andere gebeurtenissen in mijn jeugd. Een negatief zelfbeeld straal je denk ik ook uit. Het maakt je minder aantrekkelijk voor anderen.

Al deze oorzaken zorgen ervoor dat ik het gevoel heb maar heel moeilijk (seksueel) intiem contact maak met anderen. Alsof ik een soort van gevangene ben. En dat terwijl ik het verlangen ernaar wel degelijk heb. De vaak langdurige afwezigheid ervan in mijn leven zorgt denk ik voor gevoelens van depressie en diepe frustratie. En een eenzaam gevoel.

De ultieme wraak op seksueel misbruik in mijn ogen een gezonde relatie tot liefde en seksualiteit. Vrijwillig en gewild van beide kanten. Zonder angst of beladenheid. Het vraagt om de ander te vertrouwen en het durven loslaten van controle – twee dingen die absoluut geen vanzelfsprekendheid zijn voor mensen die slachtoffer zijn geweest van seksueel geweld. Intimiteit zorgt voor gevoelens van koestering en liefde: het tegenovergestelde van misbruik/seksueel geweld. En die gevoelens zijn volgens mij een sterk wapen tegen depressie. Niet alleen voor mij, maar vast voor andere mensen in een soortgelijke situatie net zo. Daarnaast moet ik zeker ook blijven kijken naar negatieve gedachtes/schuldgevoelens en zelfkritiek dat zich in mij heeft vastgezet. En dat proberen om te zetten naar zelf liefde. Want als je jezelf niet meer aanvalt is het zoveel makkelijker een ander toe te laten in je nabijheid.

Obed
3 mei 2021 (gereviseerd op 11mei )

Geplaatst in depressie, General, persoonlijke verhalen, seksueel misbruik, therapie | Reacties uitgeschakeld

Nominatie uitzending Argos over Ritueel Misbruik

Geplaatst op 7 april 2021 door Obed Brinkman

oorspronkelijk gepubliceerd 07-04-2021

De uitzending van Argos over Ritueel Misbruik van 27 juni 2020 is genomineerd voor een Tegel in de categorie onderzoek. De Tegel is een journalistieke jaarprijs. Het onderzoek naar Ritueel Misbruik werd gedaan door Sanne Terlingen & Huub Jaspers. In de uitzending is te horen hoe Argos verklaringen ontving van 140 mensen die aangaven slachtoffer te zijn van georganiseerd kindermisbruik met rituele kenmerken.

Met name door deze gedegen onderzoeksjournalistieke uitzending werd er een motie aangenomen door de Tweede Kamer die opdracht geeft ritueel georganiseerd misbruik te onderzoeken in Nederland. De motie die werd ingediend op 5 oktober 2020 was nodig want minister Grapperhaus weigerde in eerste instantie onderzoek in te stellen. Op 1 december 2020 nam de voltallige Tweede Kamer ook nog een motie aan om een onafhankelijk onderzoek te laten uitvoeren naar de werkwijze, de wetenschappelijke onderbouwing en de visie, de officiële en onofficiële doelstellingen van de Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zonderzaken (LEBZ). Het LEBZ speelt een rol in het bagatelliseren van het probleem en nam aangiftes niet in behandeling. En stelde zelfs ‘dat er noch in Nederland, noch elders in de wereld ooit bewijs is gevonden voor ritueel misbruik’. Wie de uitzending van Argos luistert weet wel beter. En ook in Duitsland is er bewijs van. Daar is een ‘Infoportal Rituelle Gewalt‘ te vinden. De website documenteert rechtszaken en verhalen van slachtoffers van onder meer Ritueel Misbruik. Oprichter en coördinator is de journaliste Claudia Fischer.

Ritueel Misbruik wordt helaas vaak in verband gebracht met de waandenkbeelden van QAnon en daarom afgedaan als onzin en dat is super tragisch voor de echte slachtoffers van georganiseerd/ritueel misbruik die er wel degelijk zijn. Ik schreef er deze blog over.

het onderzoek naar ritueel misbruik zou worden uitgevoerd door het Wetenschappelijk Onderzoeks- en Documentatiecentrum, maar deze gaf de opdracht terug. Reden ervoor is dat het centrum ‘tot de conclusie is gekomen dat het onderzoek niet op een methodologische verantwoorde manier kan gebeuren, en dat de uitkomsten daarom van onvoldoende wetenschappelijke kwaliteit zullen zijn.’ Groen Links, SP en de PvdA hebben daarna de demissionaire minister opgeroepen op alsnog te starten met een onderzoek. Met succes. Eind maart heeft Minister Grapperhaus van Justitie en Veiligheid een commissie in het leven geroepen die onderzoek gaat doen naar aard en omvang van sadistisch kindermisbruik.

Obed
07-04-2021

Geplaatst in georganiseerd misbruik, media, politiek, ritueel misbruik, seksueel geweld | Reacties uitgeschakeld

Ophef over “Gewoon.Bloot.”

Geplaatst op 24 maart 2021 door Obed Brinkman

oorspronkelijk gepubliceerd 24-03-2021

Afgelopen zondag was eerste aflevering te zien van het NTR programma “Gewoon. Bloot.”, dat gepresenteerd wordt door Edson da Graça en waarbij kinderen vragen kunnen stellen aan volwassenen zonder kleren aan. Van te voren was er veel ophef over het programma. Zo tweette Thierry Baudet “Ja joh. Kinderen op tv lekker vragen laten stellen aan een naakte man met een penis-piercing. Gadverdamme. De publieke omroep schurkt hiermee aan tegen het promoten van pedofilie. Seksualisering van kinderen. Potloodventerij. Misdadig. Saneer de NPO!” En de S.G.P. probeerde de uitzending van de serie te voorkomen. In een artikel van de N.O.S. lezen we “SGP-leider Van der Staaij vindt het een “bizar” plan en wil dat het kabinet het tegenhoudt. Van der Staaij heeft schriftelijke vragen gesteld over het programma, waarvan het NOS Jeugdjournaal gisteren een voorproefje liet zien. Hij vindt het “veel en veel te ver” gaan om leerlingen van de basisschool te confronteren met “poedelnaakte wildvreemden“.

Het leek me een goed idee het programma eerst eens te bekijken alvorens een mening te droppen. En dat heb ik zonet gedaan. Ik vind dat er niet zoveel reden is voor ophef.

Over het doel van het programma schrijft de NTR “Onderzoek wijst uit dat mensen een positiever lichaamsbeeld en zelfbeeld krijgen als ze vaker blote lichamen van gewone mensen zien, in plaats van de ‘perfecte’ lichamen die de media ons voorschotelen. Lichaamsdelen zijn er in alle soorten en maten.., en niemand zou zich daarvoor hoeven schamen. In Gewoon. Bloot. geven daarom iedere aflevering vijf doodgewone Nederlanders in allerlei soorten en maten zich bloot. En gaan daar openhartig over in gesprek met een groep kinderen uit groep 7 en 8.“

Wat super belangrijk is bij het maken van zo’n programma als dit is dat je het integer maakt en goed oplet dat je bij niemand over grenzen gaat. Want er is wel wat reden tot zorg. Als een kind slachtoffer is geweest van seksueel geweld op jonge leeftijd en vervolgens wordt geconfronteerd met een naakte volwassene kan dat leiden tot heftige angsten of zelfs een herbeleving. Daarom is het van belang dat de kinderen die meedoen van te voren goed worden gescreend om er zeker van te zijn dat ze niet slachtoffer waren van zo’n traumatische ervaring. Ik kreeg sterk de indruk dat dat echt wel goed gedaan was. Geen van de kinderen leek last te hebben van angsten of trauma op dit gebied.

En dan moet je de volwassenen goed screenen. Dat ze niet over de grenzen van kinderen gaan. Ook dat leek het geval. Hoewel je nooit met zekerheid kan zeggen dat ze er allemaal met de juiste motivatie stonden.

Wat blijft er dan nog over van de kritiek van onder meer Baudet en Van der Staaij? wat mij betreft vrij weinig. Baudet heeft het over “het aanschurken tegen het promoten van pedofilie. Seksualisering van kinderen. Potloodventerij.” En al die woorden slaan echt nergens op. Ten eerste is het woord pedofilie verkeerd. Baudet doelt denk ik op pedosekualiteit. Pedofilie is een geaardheid en kan daarmee niet gepromoot worden. Net zo min als je homofilie of heterofilie kan promoten. Je wordt zo geboren en kan daar niks aan doen. Je bent als je als pedofiel wordt geboren wel verplicht niks met die gevoelens te doen omdat je ermee zeer ernstige schade aanricht. Drie kwart van de pedofiele mensen doet ook niks met hun gevoelens naar kinderen. En 80% van het seksueel misbruik bij kinderen wordt gepleegd door niet-pedofile mensen. (lees er meer over in dit blog). Wat Baudet dus eigenlijk wil zeggen is dat de NPO aanschurkt tegen het promoten van kindermisbruik. Maar hoe dan? De kinderen zijn niet degenen die uit de kleren gaan. En ik zie dus ook totaal niet in hoe de kinderen geseksualiseerd zouden kunnen worden zoals Baudet ook beweerd. En als laatste heeft hij het over “potloodventerij”. Ook daar is geen sprake van. Potloodventers laten op een volkomen onverwacht moment hun geslachtsdelen zien aan nietsvermoedende voorbijgangers. De kinderen in dit programma zijn uitgebreid gevraagd of ze het okay vinden met wat ze te zien krijgen en zijn ervan op de hoogte wanneer het te zien is. Daarbij krijgen potloodventers een seksuele kick van hun acties. En daar is hier ook geen sprake van bij de volwassenen die meedoen. Hoewel dat laatste niet helemaal met 100% zekerheid te zeggen is wellicht.

Van der Staaij vind het programma bizar en wil niet dat om leerlingen van een basisschool worden geconfronteerd met “poedelnaakte wildvreemden”, maar zegt daar verder niet bij waarom hij dat vindt. Althans ik heb dat niet kunnen vinden zo snel. Wellicht worden er in gereformeerde kringen naakte lichamen voornamelijk in verband gebracht met seksualiteit en dat kan in die kringen een moeilijk onderwerp zijn, waar je beter niet teveel over praat.

Ik keek naar een integer gemaakt programma dat de indruk wekt de kinderen goed gescreend te hebben en hun veiligheid hoog in het vaandel te hebben. Ook wordt er gewaarschuwd niet zomaar uit de kleren te gaan, ook niet online.

Goed programma. Doel bereikt.

Wil je het niet zien? Zet het niet aan.
Wel zien? Hiero.

Obed
24-03-3021

Geplaatst in media, naakt, samenleving, video | Reacties uitgeschakeld

Reacties vanuit de omgeving op verhalen over seksueel geweld

Geplaatst op 5 februari 2021 door Obed Brinkman

oorspronkelijk gepubliceerd 05-02-2021

In een aantal verhalen van overlevers van seksueel geweld heb ik gelezen over ongeloof of bagatellisering vanuit de omgeving. Ook ken ik zelf mensen waarvoor dat geldt. Het niet geloofd worden door je familie of een omgeving die het voorval bagatelliseert is een klap in het gezicht van de mensen die met hun verhaal naar buiten komen. Waarom hebben mensen moeite het vertelde verhaal te geloven en hoe ga je daar als slachtoffer mee om?

Laat ik beginnen met mijn eigen verhaal. Heb ik bewijs van het feit dat iemand aan mij zat? Nee. Er is geen foto of video opname van. Er zijn geen verklaringen van derden. Wat is er wel? ik heb een levendige herinnering aan een volwassen man die naast mij op de grond kwam zitten toen ik een kind was, zijn arm om mijn schouder legde, me met een rare blik in zijn ogen aankeek en aan me vroeg of ik ook wel van vrijen hield. Ik weet nog goed dat ik er een erg naar gevoel bij kreeg. Ik kende het woord vrijen ergens wel, maar wist niet goed wat het betekende, toch voelde deze woorden erg bedreigend. Verder heb ik lichaamsherinneringen. Het gevoel wat het je geeft als je ongewenst wordt aangeraakt, dat je dan in elkaar duikt en moet huilen. Het gevoel dat je een volwassen man moet aanraken. Ik heb jarenlang mijn rechterhand vies gevonden en wuifde er dan mee in de lucht in een poging het vieze gevoel er af te schudden. Heb ik een datum, plaats en tijdstip? Nee. Wel heb ik gaten in mijn geheugen. Een schoolreisje waar ik niks meer van weet. Vermoedens dat er vaker iets met me gebeurt is dan die ene man. Moeten kotsen bij het zien van een pornoboekje op de middelbare school. Etc etc. Zouden mensen in mijn omgeving kunnen twijfelen aan mijn verhaal? Ja dat kan. Het blijven “slechts” mijn woorden en er is niemand om het te verifiëren. Ik heb het geluk dat er niet echt aan mijn verhaal wordt getwijfeld. Althans niet dat ik weet. Misschien zijn er mensen die me niet geloven maar dat niet tegen me zeggen. Soms voelt dat overigens wel een beetje zo, maar ik hoop en ga er toch maar van uit dat mensen eerlijk met me zijn.

Een aantal mensen die ik ken hebben andere ervaringen na het naar buiten komen met hun verhaal. Een vriendin van me (Wilmar – lees haar verhaal hier) werd niet geloofd en voelde zich niet gesteund door haar familie. Ze voelde zich aan haar lot overgelaten door de mensen die het dichtst bij haar stonden. Die haar bescherming hadden moeten bieden. Ze beschrijft “Een diepe, basaal verlangen naar steun en bescherming blijft. Het zal nooit opgevuld zal worden, omdat dit in de kindertijd, in de diepste, pijnlijkste momenten niet gegeven is. Niet ‘ALLEEN’ omdat ik vrienden heb, wel ‘EENZAAM’ in dit pijnlijke verlangen.“

En een kameraad en mede overlever beschrijft het ongeloof van zijn familie als reactie op zijn verhaal over het seksuele geweld wat hij heeft moeten doorstaan. Dit niet geloofd worden bracht diepe gevoelens van verraad en daaronder verdriet, pijn en boosheid bij hem teweeg. Bovenop het trauma van seksueel geweld kan zo’n reactie vanuit familie een nieuw traumatisch gevoel teweeg brengen.

En een andere vriendin van me omschrijft dat haar familie en aantal van haar vrienden reageren met “je hebt zo’n rijke fantasie, dit zal zal wel niet echt zijn“. Het geeft haar een super eenzaam gevoel. En maakt haar boos. Ze probeert de boosheid in therapie een plek te geven. Voor de therapie sessies verdween ze in haar eigen wereld (een vorm van dissociatie) in een poging zo niet verder gekwetst te kunnen worden.

Wat is eigenlijk de reden dat mensen uit de directe omgeving soms de neiging hebben verhalen over seksueel geweld in twijfel te trekken?
Er zijn denk ik meerdere redenen voor. Als familielid wordt je geconfronteerd met het feit dat je beeld van het gezin waarin je opgroeide wellicht wat minder rooskleurig is dan je dacht. Dat roept soms weerstand op. Blijkbaar was het gezin niet zo’n veilige plek en staat daarmee je basis – je jeugd – ineens in een ander daglicht. En sommige mensen kiezen ervoor vervolgens hun kop in het zand te steken. In plaats van een meer reëel beeld van vroeger te accepteren weigeren ze het verhaal te geloven in een poging hun te positieve beeld van hun jeugd te beschermen ten koste van het slachtoffer. Ook speelt onwil soms mee een ouder of ander familielid als dader te willen zien (hij was immers altijd aardig, dat kan toch geen monster zijn?)

Verder wordt er nogal eens aan een vorm van omkering/victim blaming gedaan. Dat gaat ongeveer zo: slachtoffers van seksueel geweld hebben het vreselijk zwaar in hun leven en grijpen soms daarom naar verdovende middelen en ontwikkelen depressie of kennen andere vormen van het psychisch moeilijk hebben. Ze staan dan te boek als “moeilijk iemand”, of “labiel” of “psychisch niet in orde”. En juist dát wordt als argument gebruikt om iemand niet te geloven als het slachtoffer zijn omgeving verteld over het misbruik/seksuele geweld. De persoon wordt afgedaan als gek, dus zal haar/zijn verhaal ook wel niet kloppen. De wereld op zijn kop.

En dan is er nog toxic masculinity. Een van de bekendere voorbeelden van iemand die daar ernstig aan lijdt is voormalig president van de verenigde staten Donald Trump. Iemand die zijn homo- en transphobia niet onder stoelen of banken schuift en opschept over het feit dat hij vrouwen “bij de pussy kan grabben” omdat hij zo machtig en rijk is. Dat soort mensen hebben een hekel aan de me too movement (die werd begonnen door Tarana Burke) omdat ze dat zien als bedreiging van hun positie als dominante man. Daarbij speelt vast een rol dat ze zich zelf ook schuldig hebben gemaakt aan seksueel geweld dus er belang bij hebben dat in het algemeen vrouwen die naar buiten komen met verhalen over misbruik niet geloofd worden. Zo maakte hij de beschuldigingen van Christine Blasey Ford aan het adres van Brett Kavanaugh, die op weg was lid te worden van het hooggerechtshof belachelijk en deed het af als onzin.

Je hoort soms van psychiaters die cliënten een seksueel misbruik verleden aanpraten. Allicht zal dat wel eens voorkomen. In die gevallen wordt het verhaal opgelegd als verklaring voor psychische problemen. Ik denk niet dat dit erg vaak voorkomt. En zeker als een slachtoffer uit zich/haar zelf met een verhaal komt doe je er goed aan er in principe van uit te gaan dat het klopt.

Hoe om te gaan met ongeloof of bagatellisering?
Als je te maken hebt met ongeloof doe je er goed aan mensen om je heen te verzamelen die je verhaal wel geloven, in je geloven en het goede met je voor hebben. En steek minder of zelfs geen tijd meer in mensen die je verhaal in twijfel blijven trekken, ook als heb je aangegeven dat het toch echt klopt. Volg je gevoel daarin en zet je zelf op de eerste plaats.

Wilmar schrijft daarover dit “Ondanks dat het basale verlangen blijft, heb ik de kracht in mijzelf ontdekt, met behulp van lieve vrienden, die mij zien zoals ik ben en waar ik mag zijn wie ik ben! Ik ben het trauma niet en ondanks dat je ouders je niet ‘geloven en ondersteunen’ bestaat er s.w.s. wel een “hart-familie”. Sta er open voor! Een hart-familie is meer helpend en ondersteunend dan je misschien denkt.”

En zo is dat.

Obed
05-02-2021

Geplaatst in familie, samenleving, seksueel geweld, seksueel misbruik | Reacties uitgeschakeld

Margo van Dun Schrijft

Geplaatst op 3 december 2020 door Obed Brinkman

oorspronkelijk gepubliceerd 03-12-2020

Op 15 december komt er een boek uit dat is geschreven door Margo van Dun. Het heet “De Villa” en is een psychologische thriller die gebaseerd is op eigen ervaringen van de schrijfster tijdens haar opname in de GGZ instelling Psytrec in Weert. Psytrec is een Psychotrauma Expertise Centrum. Margo was daar omdat ze om behandeld te worden voor P.T.S.S. dat ze opliep als gevolg van seksueel misbruik.

*Margo van Dun (oorsprong foto: www.margoo-schrijft.nl)*

op haar website schrijft Margo: “Na mijn eigen opname bij Psytrec in Weert, heb ik in het schrijven mijn stem gevonden. Ik had graag iemand om mij heen gehad die me kon vertellen dat ik niet gek werd, maar dat ik PTSS had. Mijn klachten waren niet vreemd, alleen voor mij onbekend. Door middel van mijn eerste boek hoop ik een vriend(in) te creëren die mensen met PTSS of hun omgeving kan bijstaan.Leef mee met Charlie en ervaar hoe zij omgaat met haar PTSS en hoe ze uiteindelijk de juiste stappen vindt en durft te zetten om haar nachtmerries te overwinnen. Want de enige die het uiteindelijk kan overwinnen, dat ben je zelf.“

Order haar boek via deze linkjes:
Ebook (EPUB formaat) € 11,95
Luisterboek € 20,95

Obed
03-12-2020

Geplaatst in boek, persoonlijke verhalen, ptss, seksueel misbruik, therapie | Reacties uitgeschakeld

Onderzoek naar het LEBZ

Geplaatst op 1 december 2020 door Obed Brinkman

oorspronkelijk gepubliceerd 01-12-2020

De motie van SP kamerlid Van Nispen c.s. over een onderzoek naar de LEBZ (De Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken) is vandaag aangenomen! De LEBZ ligt (terecht) onder vuur na een schokkende uitzending over ritueel misbruik in Nederland van het onvolprezen onderzoeksjournalistieke radioprogramma ARGOS van HUMAN en de VPRO.

De uitzending deed veel stof opwaaien. De rol van de LEBZ is zeer dubieus en het heeft er alle schijn van dat de LEBZ verder onderzoek naar ritueel misbruik in Nederland blokkeert. Eerder stemde de Tweede Kamer al voor een onderzoek naar ritueel misbruik in Nederland, tegen de zin van Grapperhaus die geen aanleiding zag voor zo’n onderzoek. Ook bij stemming speelde de afleveringen van Argos over dit thema een belangrijke rol.

Obed
01-12-2020

Geplaatst in georganiseerd misbruik, justitie, politie, politiek, ritueel misbruik | Reacties uitgeschakeld

Buiten is het feest

Geplaatst op 28 november 2020 door Obed Brinkman

oorspronkelijk gepubliceerd 28-11-2020

Afgelopen maandag bekeek ik de film “Buiten is het feest” in de Groningse bioscoop Pathé. Ik was de enige bezoeker in de zaal aanwezig. De film is gebaseerd op het boek met dezelfde titel van Arthur Japin uit 2012, dat op zijn beurt weer is geïnspireerd op het levensverhaal van Karin Bloemen. Karin Karin bracht vorig jaar zelf een boek uit waarin ze schrijft over haar jeugd: “Mijn ware verhaal“. Ze beschrijft daarin haar seksueel misbruik trauma.

Het boek van Arthur Japin heb ik (nog) niet gelezen, maar het boek van Karin Bloemen wel. En die maakte op mij veel indruk. Karin schrijft eerlijk en confronterend over het misbruik wat ze overleefde, gepleegd door haar sadistische en wrede stiefvader Ben Kuijt. Je kunt haar boek bestellen via deze link. De film had ook wel impact op me, maar wat minder dan ik had gedacht. Er zitten wel goede elementen in zoals het visueel maken van dissociatie van een van de dochters, die slachtoffer was van seksueel geweld. En ook de gespannen verhoudingen in het gezin komen goed in beeld. Maar het raakte me toch wat minder dan Karin’s boek dat deed. Misschien omdat je bij een boek zelf de beelden creëert in je hoofd en de impact van seksueel misbruik moeilijk beeldend te krijgen is.

Dat gezegd hebbende vind ik wel goed dát er een film over het onderwerp seksueel misbruik is gemaakt. Het draagt bij aan de bespreekbaarheid van het onderwerp en het bewustzijn erover. En misschien omdat de film wat minder rouw op je dak valt is ‘ie geschikter voor grotere groepen mensen. En dat is winst.

Obed
28-11-2020

*Karin Bloemen, met hoofdrolspeelster Abbey Hoes (oorsprong foto: Facebook Karin Bloemen)*

Geplaatst in boek, pedoseksualiteit, persoonlijke verhalen, seksueel geweld, seksueel misbruik, video | Reacties uitgeschakeld

De jacht op Kindermisbruikers

Geplaatst op 13 november 2020 door Obed Brinkman

oorspronkelijk gepubliceerd 13-11-2020

*Screenshot uit een item van de NOS over “Pedojagers”*

Er is veel aandacht voor het verschijnsel “Pedojagers” sinds er een verband is gelegd tussen de dood van een 73-jarige man in Arnhem en een “pedojacht”. Hoewel een burgerarrest is toegestaan in het rechtssysteem van het land waar we in wonen roept de minister van justitie en veiligheid Grapperhaus op om met deze jacht te stoppen. Het woord “Pedojagers” is overigens een wat verwarrende benaming in mijn overtuiging maar daar later meer over.

De werkwijze van de jagers is op zich vrij eenvoudig van opzet. Ze doen zich voor als een kind en als een volwassene interesse toont om met het kind af te spreken en er daarbij toespelingen worden gemaakt op fysiek contact wordt er een ontmoeting gepland en de persoon “in de val gelokt” waarbij hij of wordt gefilmd en overgedragen aan de politie of hij wordt afgetuigd door de jagers. Vaak wordt zijn identiteit op het internet gezet.

Hoewel het in eerste instantie gevoelens van sympathie oproept zelf actie te ondernemen tegen kindermisbruikers zijn er toch nogal wat haken en ogen aan het hele gebeuren.

Ik denk dat het belangrijk is het hogere doel in de gaten te blijven houden. Namelijk een samenleving zonder seksueel geweld tegen kinderen en uiteraard in het algemeen. Je kunt je afvragen of het eenmalig aftuigen van een vermeend kindermisbruiker het gewenste resultaat gaat geven.

De identiteit bekend maken van mensen waarvan je het vermoeden hebt dat ze daadwerkelijk kinderen seksueel hebben misbruikt levert ook niet erg veel nuttigs op lijkt me. Het overgrote deel van de daders zijn niet in beeld bij de jagers dus als je af en toe op een website kijkt en daar geen buurtgenoten op ziet staan geeft dat een gevoel van schijnveiligheid. En dat is het laatste wat je wilt. Je wil dat mensen in algemene zin alert zijn op signalen van eigen kinderen en kinderen uit hun buurt. En als iets niet goed voelt ga je op onderzoek en luister je naar het verhaal van het kind. Ook al vertelt hij of zij een verhaal over een familielid of gerespecteerde buurtgenoot. Iedereen kan een dader zijn. Vaak zijn het mensen van wie je het niet verwacht. Foto’s blijven daarnaast eeuwig op internet rondzwerven dus als iemand toch onschuldig blijkt of na intensieve therapie zijn leven betert blijft hij gebrandmerkt als dader.

Dan is er nog de methode van het afspreken en overdragen aan de politie. Hoewel ik die manier beter kan plaatsen zie ik daar ook nadelen van in. De politie komt niet altijd even goed in beeld als het gaat over zedenzaken. Maar los daarvan lijkt het me goed professionals in te schakelen voor deze job. Op grote schaal. Wat dat betreft zie ik veel in zoiets als het “Sweetie” programma van Terre des Hommes. (dit programma stopte in 2022). Je wil de mensen opsporen. Dát is een goed idee. Maar wel onder begeleiding van mensen die de signalen van de mogelijke daders goed kan inschatten. Iemand die op deze manier opgespoord wordt moet opgenomen worden in een programma waarbij gekeken wordt waarom hij de fout in gaat en of het mogelijk is hem daar in de toekomst van te weerhouden. Door middel van therapie bijvoorbeeld.

Het woord “Pedojager” is wat verwarrend. Omdat bij het woord “Pedo” mensen denken aan een pedofiel. Maar het gaat om pedoseksuelen. Waar je op jaagt zijn mensen die kinderen misbruiken. Kindermisbruikers dus. een pedofiel is iemand die gevoelens voor kinderen heeft. Hoewel dat moeilijk te snappen is voor mensen die dat niet hebben is dat niet iets wat je die mensen kunt kwalijk nemen. Een groot deel van mensen met pedofiele gevoelens doet daar niks mee omdat ze ook wel weten dat seksueel contact met een kind niet kan omdat het kind er ernstig door wordt beschadigd. Een pedoseksueel is iemand die kinderen seksueel misbruikt. Het overgrote deel van de veroordeelde kindermisbruikers (80%) is géén pedofiel blijkt uit onderzoek van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen. Voor wie wil weten hoe het leven van een pedofiel persoon in die absoluut geen kinderen wil aanraken omdat hij heel goed weet dat dat echt niet kan geeft onderstaand filmpje een beetje een beeld. Het is gemaakt door Wout Van Steenwinkel. de Geïnterviewde zegt onder meer: “Ik mis fysiek contact, gewoon met mensen. Met kinderen vind ik niet kunnen en met volwassenen, dat is het gewoon niet. Dat geeft verdriet.” en “Er zijn genoeg mensen die pedofiele gevoelens hebben, er nergens mee naar toe kunnen, uitgekotst worden door de maatschappij. En ik denk juist als je uitgekotst wordt door de maatschappij en niks meer ziet dat dan de kans om dingen verkeerd te doen alleen maar groter wordt.“
En dat laatste is erg belangrijk. Pak de échte daders aan. Want dáár gaat het om.

Dit blog is geschreven door Obed op 13-11-2020

Geplaatst in activisme, media, pedofilie, pedoseksualiteit, samenleving, seksueel geweld | Reacties uitgeschakeld

Het verhaal van Fien

Geplaatst op 10 november 2020 door Obed Brinkman

oorspronkelijk gepubliceerd 10-11-2020

Op social media kwam ik het verhaal tegen van de Belgische Fien Michaux. Ze schreef een open brief/getuigenis over het seksueel misbruik waar ze overlever van is. Fien zat op het Sint-Theresiacollege in Kapelle-op-den-Bos. Ze maakte er seksueel geweld mee door een leraar en werd ook nog eens geconfronteerd met victim blaming en een oneerlijk rechtssysteem en ondervind nog steeds de zware gevolgen van dit trauma. Elke dag opnieuw. Fien vind het goed dat ik haar verhaal publiceer op deze website.

NU MIJN PLEIDOOI. MIJN STEM. TOEN GIJ, NU IK.

In deze open brief richt ik mij naar elke mogelijke burger van de maatschappij, al mijn naasten & alle mensen die van begin tot het einde bij mij waren gedurende het moeilijke proces. Maar ook vooral: dit is een brief gericht naar ons hallucinante rechtssysteem. Deze tekst en het online zetten op sociale media is geen schreeuw om medelijden of aandacht. Of toch niet op de manier hoe jullie zouden denken. Deze tekst is de smekende schreeuw om aandacht te schenken aan een onderwerp, dat naar mijn mening, nog iets te veel in de doofpot wordt gestoken.

Twee jaar geleden ging ik aangifte doen bij de politie voor het onrecht dat mij werd aangedaan toen ik 16 jaar was. Op dit moment ben ik 19 jaar. U kan dus zelf de puzzel maken dat ik het trauma, waar ik de dag van vandaag en de rest van mijn leven nog mee zal rondlopen, een jaar voor mijzelf heb gehouden. Ik hoor u al denken: “Wat was de reden waarom je erover zweeg?”. Ik was bang. Bang voor de reacties van de mensen in mijn omgeving enerzijds en anderzijds bang voor de reactie van mensen die ik niet eens ken. Ik voelde me schuldig, had een enorm groot gevoel van schaamte en voelde me verraden. Ik was er met mijn domme hoofd ingetrapt.

Maar toen was anders. Toen was ik een ander persoon die het allemaal bekeek vanuit een ander/fout perspectief. Nu kan ik u zeggen, als een jongevrouw van 19 jaar, dat ik geen reden had daartoe. Dat ik geen enkele reden heb om langer te zwijgen tegenover u, de lezer van mijn open brief.

Toen ik in het vierde middelbaar zat – en nog geen maand geleden 16 jaar was geworden, werd ik verkracht. Ik werd verkracht door een persoon die tewerkgesteld was op mijn middelbare school. Deze persoon had zich namelijk ‘opgedrongen’ als mijn vertrouwenspersoon. Ik was 16 jaar en had mijn persoonlijke problemen; ik zat in de knoop met mezelf en vond zowel thuis als op school niet echt mijn draai. Dit begon door te wegen op mijn schoolresultaten. Ik belandde als gevolg wekelijks bij hem om mijn hart te luchten, of zo begon het althans. Er werden verschillende dingen uitgewisseld, waardoor er een vertrouwensband ontstond die me op dat moment veel waard was. Hij was toen de enige bij wie ik me kwetsbaar mocht en kon opstellen. Ik voelde me goed en geaccepteerd bij hem. Maar dit bleek later een leugen. De oprechtheid, de acceptatie & de bezorgdheid om mij te helpen waren niet met goede bedoelingen. Neen, hij had er allemaal goed over nagedacht hoe hij dit ging aanpakken. Hij maakte misbruik van mijn meest kwetsbaarste dingen die ik hem had toevertrouwd en zette mij onder druk.
Als secretariaatsmedewerker stond hij in voor het ingeven van de attesten op het eind van het schooljaar. Ik heb enorme faalangst en had elk jaar wel schrik dat ik het niet zou halen. Hij wist hiervan. Hierop speelde hij in door mij te dwingen om mezelf bloot te geven. Letterlijk… Hij dwong mij tot het sturen van naaktfoto’s, als gevolg van mijn openheid over faalangst. Als ik dit weigerde, zou een A-attest snel een C-attest kunnen worden. Dit waren zijn woorden. Hij zocht vertrouwelijke informatie – zoals mijn adres, telefoonnummer etc. – op in mijn leerlingendossier. Als gevolg stond hij op een dag aan mijn deur. Hij dwong me in zijn auto te stappen. Zoals u het al kan voorspellen, vonden niet veel later de feiten plaats…

Los van het feit dat hij misbruik maakte van zijn machtspositie, zijn functie als leerkracht, was hij enorm ‘goed’ voorbereid. Alles was tot in de puntjes uitgestippeld. Er was over nagedacht. Op voorhand. Zo een persoon is ziek en een gevaar voor onze maatschappij. Hoe haalt iemand het in zijn hoofd om als seksueel roofdier specifiek kwetsbare prooien uit te kiezen? Prooien die op dat moment niet sterk/ stabiel genoeg zijn om zich te kunnen verweren en zo in het hol van de leeuw lopen? Slachtoffers. Dat is wat ik en nog veel anderen zijn: slachtoffer. Slachtoffer van seksueel geweld. Ik voel de dag van vandaag nog steeds het woord “slachtoffer” aan mijn lijf kleven. Ik draag nog steeds, anno 2020, zware gevolgen van dit trauma. Elke dag opnieuw. Ik neem u graag even mee naar de zomer van 2018.

In de zomer van het vijfde op het zesde middelbaar, een jaar na de feiten, ging ik met een vriendin naar Pukkelpop. Voor de eerste keer combi! Wauw. Ik vond dit fantastisch. Maar die vreugde was al snel voorbij op de vooravond. Op de vooravond van de eerste officiële festivaldag belandde ik op de EHBO. Bij het concert van Chet Faker viel ik flauw. Toen ik weer bij bewustzijn was, begon ik te hyperventileren. Ik snakte naar adem maar kreeg daarbij ook spierspasmen aan mijn benen. Het was getril dat ik niet onder controle had. Op zo’n moment was ik in paniek, want er gebeuren dingen met je lichaam die je niet kan plaatsen of onder controle hebt. Ook de verpleegkundigen van het festival konden het niet verklaren en haalden er een specialist bij. Deze specialist had dit nog nooit eerder gezien. Hij gaf me, als gevolg, een kalmeringsmiddel dat ervoor zorgde dat mijn lichaam tot rust kwam en ik de slaap kon vatten. Toen ik de volgende ochtend wakker werd op de EHBO, nam mijn lichaam het weer over en verloor ik alle controle. Opnieuw. Het was duidelijk dat ik niet langer op het festival kon blijven en ik werd dan ook weggevoerd. Tot zo ver was mijn fantastische ervaring geweest met het eerste combi-ticket van Pukkelpop. In het ziekenhuis onderging ik meerdere testen die peilden op epilepsie, maar dit kon niet met zekerheid worden vastgesteld. Later bleek dat ik fysiek in orde was en dat deze reacties van mijn lichaam puur psychologisch gebeurden. Op dat moment wisten mijn ouders nog niet van mijn trauma. Er zal bij hen ook een klik zijn gekomen dat dit niet zomaar “een slecht/moeilijk momentje is”, maar dat er wel degelijk iets ernstig aan de hand was met mij. Er wordt niet voor niets PTSS, Posttraumatische Stressstoornis, vastgesteld bij jouw dochter.

Ik ging naar een psycholoog en volgde therapie om met mijn aanvallen en het trauma te leren omgaan, in hoeverre dat kon natuurlijk. Tot op de dag van vandaag ervaar ik nog steeds zulke aanvallen. Dit zijn momenten waarop het mij en mijn lichaam allemaal te veel wordt en ik de controle volledig verlies. Mijn lichaam neemt dus, onbewust, alles over. Het schudt er op dat moment, letterlijk, alles uit wat in me zit. Ik ben altijd iemand geweest die heel graag controle heeft over alles en graag zelf de touwtjes in handen wil hebben. Op momenten waarbij mijn lichaam het overneemt, verlies ik die controle volledig. En dat is verdomme moeilijk om te accepteren, dat ik zelfs mijn eigen lichaam niet meer in de hand heb.

Maar niet alleen op dat vlak draag ik gevolgen. Mijn beeld naar de wereld is volledig veranderd. Sinds de feiten veralgemeen ik onze wereld naar een slechte wereld, vol met slechte mensen. Eentje die gedoemd is tot mislukken, tot verdriet, tot pijn, tot angst. Mijn beeld is veranderd op de straten, hoe ik ‘s avonds op mijn hoede erdoor loop, omkijkend of ik niet achtervolgd word door een man/vrouw met slechte bedoelingen. Bang om weer maar eens slachtoffer te worden van iemand anders zijn/haar zieke gedachten.

Toen ik mezelf de erkenning gaf als slachtoffer en besefte dat ik geen schuld trof in dit voorval, ging ik aangifte doen bij de politie. Samen met mijn ouders. Deze dag staat in mijn geheugen gegrift. Donderdag 13 september 2018, om precies te zijn. Deze dag was de start van een turbulente periode. Ik bleef gedurende een half jaar thuis, ging niet meer naar school en onderging meerdere verhoren, testen die controleerden hoe waarheidsgetrouw ik overkwam…

Maar er kwam veel meer bij kijken dan enkel dit. Ik kwam haast niet meer buiten, uit schrik om hem tegen te komen en uit schrik om aan iemand ook maar iets te moeten uitleggen wat er allemaal gaande was. Uitgaan was geen optie meer want de energie was ver te zoeken in die zes maanden. De échte, sterke Fien Michaux was toen ver te zoeken.

Niet veel later werd ik geïnformeerd over het feit dat er nog een slachtoffer was gevallen onder zijn naam. En nog één. En nog één. Dat was enorm dubbel voor mij… Ergens was ik ‘blij’ dat ik hierdoor misschien de bal aan het rollen had gebracht, door mijn verhaal te vertellen aan de politie. Ik was ‘blij’ dat ik meer besefte dat dit niet mijn fout kon zijn, als hij dit nog deed bij andere meisjes. Ik was ‘blij’ dat anderen zich minder geremd voelden om ook te praten, aangezien ik mijn klacht al had neergelegd. Dat we samen sterk konden staan, met daarbij een sterk dossier. Aan de andere kant voelde ik me kwaad, gefrustreerd en verdrietig, aangezien er zo veel andere meisjes waren die hij had misbruikt. Ik wist ook dat er, naast deze meisjes die klacht indienden, nog veel anderen waren die het niet durfden te zeggen.

Het was een lange, onwetende periode tot juni 2020. Toen ik ineens een brief ontving dat er een rechtszaak zou komen, zorgde dit ook voor veel dooreenlopende emoties. Ook weer met een dubbel gevoel. Ik was blij dat ik mijn erkenning kreeg en door justitie serieus werd genomen. Aan de andere kant had ik schrik. Schrik voor wat er met dit dossier ging gebeuren. Ik wist dat het nog zwaar zou worden en dat ik weer geconfronteerd ging worden met alles, betreffende hem en de feiten. Maar ik besloot toch te gaan naar de zitting, als deel van mijn verwerkingsproces. Ik moest het doen. Voor mezelf. Het ging er tijdens het proces bikkelhard aan toe. Hoewel ik me sterk hield, zakte de grond langzaam weg onder mijn voeten.

Op 2 oktober 2020 kwam de uitspraak. 5 jaar gevangenisstraf waarvan 3 jaar met uitstel en 2 jaar effectief. Doordat hij al een jaar in voorhechtenis zat met een enkelband, moet hij niet opnieuw naar de gevangenis. Met andere woorden; “meneer de verkrachter, u komt er na een beetje ‘zwoegen’ (dragen van een enkelband) er gewoon mee weg.” Op het moment waarop ik hoop had, waarbij ik dacht dat justitie het dossier serieus nam, blijft het eindresultaat hetzelfde: ik krijg levenslang & hij is op vrije voeten…

Ik leef sindsdien in een lichaam dat niet meer van mij is. Mijn lichaam werd toen genomen door iemand die daar geen recht op had. Door zo’n persoon vrij te laten rondlopen, geeft die persoon zichzelf het recht om door te gaan met wat hij bezig is. Het besef dringt niet door, dat er levens kunnen verwoest worden, want het wordt niet bestraft. Maar, meneer de rechter, is het dan niet ongelooflijk verkeerd dat iemand onschuldig zijn hele leven zal boeten voor de daad van iemand anders? Een daad die onbestraft blijft, maar wel voor grote gevolgen zorgt bij het slachtoffer.

Deze getuigenis opent hopelijk jullie ogen. Hopelijk opent het jullie ogen om geen opmerkingen meer in de toekomst te maken, zoals “Maar wat had ze aan?” of “Ben je zeker dat ze het niet zelf wou of heeft uitgelokt?”Mensen zeggen dat je altijd de keuze hebt om ‘nee’ te zeggen, maar een kleine nuancering die ik hierbij maak, is de volgende: die ‘nee’ wordt daarom niet altijd gehoord of gerespecteerd. Die ‘nee’ wordt niet altijd aanvaard, of je het nu verbaal of onverbaal zegt. Ik denk dat dat ook is wat het verschil maakt. Het is niet omdat zoiets is gebeurd, dat het slachtoffer geen kreet van ‘nee, raak me niet aan’ heeft uitgeroepen. Anderzijds moeten we ook stilstaan bij het feit dat je je in een situatie bevindt, waar je zodanig onderdanig wordt gesteld en perplex staat, er geen woorden uit je mond kunnen komen op dat moment. Maar dat is wat we te weinig doen; ons inleven in de ander en elkaar proberen begrijpen. Het is zo veel makkelijker om van aan de zijlijn toe te kijken, en onze eigen mening te vormen over iets waar we eigenlijk niets van weten of te ver van af staan.

Het is belangrijk dat we blijven praten over seksueel geweld en dat het niet in de doofpot wordt gestoken. Het is een onderwerp dat door iedereen serieus moet genomen worden, en vooral door ons beleid. De straffen voor verkrachting lopen gelijk met de straffen voor schriftvervalsing. Hoe hallucinant dit gewoonweg is. Hoe het slachtoffer haar hele leven lang beschadigd is door wat haar werd aangedaan, zo zal de dader na een boete en enkele jaren flink zijn best doen weer verder met zijn leven gaan. Om, wie weet, het daarna nog eens te proberen.

Als ik er even cijfers bijhaal, kan ik u vertellen dat er slechts 10% van de slachtoffers aangifte doet. Dit komt ongetwijfeld door het feit dat ze bang zijn om niet geloofd te worden, niet serieus genomen worden of de laksheid van justitie bij zedenmisdrijven te moeten waarnemen en beseffen dat het geen zin heeft. Geen zin om al hun ellende openbaar te gooien om dan te moeten horen dat hun verkrachter er vanaf komt met een veel te lichte – of zelfs geen enkele – straf. Terwijl zij, als slachtoffers, jarenlang therapie moeten volgen om hun verleden een plaats te kunnen geven. Het kan toch niet langer dat slachtoffers zwijgen uit angst dat hun ervaring, hun trauma, niet serieus genomen wordt. Dat slachtoffers geen aangifte doen, uit angst voor een ellenlange juridische procedure met een heel moeilijke bewijsvoering. Van 100 dossiers die worden onderzocht, leidden er amper 4 tot een veroordeling. Amper 4%, terwijl er bij 100% van de gevallen onrecht werd aangedaan.

Al wat ik u vraag, meneer de rechter, is een beetje menselijkheid. Want moest het uw dochter/ zoon zijn, stond je dan al niet lang op de eerste rij, smekend voor gerechtigheid?

MAAK EEN PUNT VAN SEKSUEEL GEWELD. ZWIJG NIET LANGER. JIJ BENT SLACHTOFFER, HIJ/ZIJ HET MONSTER.Aan alle slachtoffers en betrokkenen van seksueel geweld: SAMEN STAAN WE STERK. BELOOFD.

Fien Michaux
09-11-2020

linkje naar haar twitter account –> https://twitter.com/FienMichaux

Geplaatst in aangifte, justitie, persoonlijke verhalen, samenleving, seksueel geweld, seksueel misbruik | Reacties uitgeschakeld