Seksuele intimidatie op het werk is elke vorm van seksuele toenadering, verzoeken om seksuele gunsten of ander seksueel-getint gedrag (verbaal, nonverbaal of fysiek) in de werkomgeving, die als ongewenst worden ervaren. Dit kan veroorzaakt worden door mensen binnen de organisatie (collega’s, leidinggevenden), maar ook door derden (klanten, cliënten, patiënten). Werkgevers zijn verplicht om alle vormen van seksuele intimidatie zoveel mogelijk te voorkomen.
Ik had een interview met Roos. Ze was slachtoffer van seksuele intimidatie op de werkvloer. Bekijk het interview hier:
Seksueel geweld is een extreme vorm van grensoverschrijding en dat vormt je heel erg als overlever. De gevolgen zijn ernstig en groot voor het slachtoffer maar voor de omgeving is het soms ook ingewikkeld. Hoe het trauma invloed heeft op je gedrag en je persoonlijkheid verschilt per persoon.
Stop Seksueel Geweld (logo door Henna Nerg)
Het grootste probleem van dat je grenzen gecrusht zijn betekend dat je opzoek moet naar nieuwe. Omdat je “geleerd” hebt dat nee zeggen niet helpt, dat wat jij wel of niet wilt er niet toe doet, kan dat resulteren in grenzeloos gedrag (grenzen stellen werkt toch niet). Je laat je makkelijk meevoeren door wat een ander wil en raakt kwijt wat je zelf wil. Of apathie: mensen doen toch wel wat ze willen en jou wil doet er niet toe. Maar bij weer een ander kan het resulteren in het opgooien van enorme muren. Geslotenheid en geremd gedrag. Je durft jezelf niet open te stellen uit angst dat er opnieuw misbruik van je zal worden gemaakt. Je durft je niet te laten gaan en mensen ervaren je als verkrampt. Het maakt eenzaam.
Een overlever kan heftig reageren op wat voor niet getraumatiseerde mensen een kleinigheid lijkt, maar voor de overlever voelt als het weer opengaan van een diepe wond. Je probeert op zo’n moment opnieuw grenzen te stellen en omdat de wond zo diep is en de pijn die daarmee opnieuw wordt gevoeld zo intens gaat dat gepaard met een heftigheid die niet altijd wordt begrepen.
Ook ben je tijdens de traumatische gebeurtenis de controle kwijt. Om te voorkomen dat dat weer gebeurd kan je als overlever in een constante alerte staat verkeren. je bent dan continu je omgeving aan het scannen voor gevaar. Je traint je voelsprieten ermee, maar het put je ook uit en zorgt ervoor dat je slecht kan ontspannen en op de langere termijn resulteert dat in mogelijk zware depressie. Een ander mogelijke reactie is proberen jezelf extra groot te maken en dominant te zijn. Om zo de controle over de omgeving te behouden uit angst voor een nieuwe traumatische gebeurtenis.
En het “terugpakken” van controle bestaat er ook vaak uit de gebeurtenis in je hoofd zo te verdraaien dat je als slachtoffer schuld had aan het geweld. Omdat dat een manier is om je wat minder machteloos te voelen. Je wou het immers zelf, want je lichaam reageerde op aanraking. Of hebt de verkeerde keuzes gemaakt die leidden tot het geweld. Een heel begrijpelijke reactie maar wel helemaal verkeerd, omdat je jezelf daarmee met een ondraagbaar groot en volkomen onterecht schuldgevoel opzadelt en natuurlijk de dader de hand boven het hoofd houdt.
Op het gebied van seksualiteit en intimiteit zijn de gevolgen groot. Omdat je zelfbeeld een enorme klap krijgt kan het betekenen dat je je daarnaar gaat gedragen: ik ben blijkbaar niks meer dan een gebruiksvoorwerp. Je voelt weinig zelfwaardering en mensen kunnen makkelijk misbruik van je maken. Sommige slachtoffers belanden zo in de handen van een pooier die misbruikt maakt van het gebrek aan zelfrespect.
Grenzeloos seksueel gedrag kan voorkomen als gevolg bij sommige overlevers. De dader “leerde” dat je het consent/vertrouwen opbouwen kan overslaan. De ander doet toch wel met me wat die wil.
Een ander kan juist een enorme blokkade voelen als het gaat om intimiteit. Het is gekoppeld aan angst en geweld en een ander toelaten kan teveel nare gevoelens oproepen. Je loopt er dan juist voor weg.
Trauma drukt je met de neus op de meest donkere kanten van menselijk gedrag. Dit kan leiden tot een zwaarmoedige persoonlijkheid. Of juist in het vluchten ervoor in extreem alcohol of drugs gebruik. Wat tevens een poging kan zijn gevoelens van woede en verdriet te onderdrukken omdat die zo groot zijn dat je het gevoel hebt het niet aan te kunnen ze toe te laten. Een ander gebuikt juist helemaal niks uit angst de controle kwijt te raken.
Je ziet als getraumatiseerd persoon soms gevaar wat er niet is, maar soms zie je juist gevaar waar andere mensen blind voor kunnen zijn. Omdat de omgeving het slachtoffer vaak ziet als iemand vol problemen die geholpen moet worden sluiten mensen zich vaak af voor de andere kant van de medaille. Je kunt maar beter wel gebruik maken van de extra gevoeligheid die overlevers hebben. Ze kunnen je wijzen op mensen die slechte intenties hebben en andere dingen die je niet aanvoelt. In werk of familie situaties bijvoorbeeld is de neiging van veel mensen seksuele intimidatie af te doen als hooguit een slechte grap. De seksueel getinte opmerking van een oom naar een kind als flauwigheid. Getraumatiseerde mensen weten wel beter. Ze voelen de intentie achter de aanraking. Ze voelen de ware intentie achter de als grap verpakte opmerking en het wordt hoog tijd dat de samenleving gaat in gaat zien dat de opmerkingen van de oom of van de collega een onderliggend probleem aan de oppervlakte duidelijk maakt. De oom heeft wellicht fantasieën over het kind en gaat op enig moment wellicht verder de fout in. En de collega heeft bijvoorbeeld totaal geen respect voor vrouwelijke collega’s of vrouwen in het algemeen.
Overlevers weten dat er niet zoiets bestaat als een veilige omgeving omdat het je familie is. Of dat de man deugd omdat die bevriend is met je ouders. Of dat de jongen die bewuste avond ook te vertrouwen was omdat je al jaren bevriend met hem was. je leert dat er overal slechte mensen rondlopen. Ook vlakbij. Ook in de familie. Ze zitten soms dag in dag uit bij je aan de eettafel. Het betekend misschien dat een overlever ervoor kiest vooral zelf mensen uit te kiezen om mee om te gaan. In plaats ervan uit te gaan dat de familie een veilige haven zou zijn. Ze hebben immers ervaren dat dat niet altijd zo is. Het zou goed zijn als iedereen dat bewustzijn zou overnemen en goed op zou letten of er in je directe omgeving een dader rondloopt. Let op signalen van kinderen in je omgeving.
En qua het omgaan met overlevers: ga nooit zomaar over grenzen. Check of de persoon iets wel of niet wilt voor je iets doet en respecteer de grenzen die aangegeven worden. Altijd. Ook als je zelf het liever anders zou zien.
In februari 2020 kondigde het kabinet een financiële regeling aan voor slachtoffers van (seksueel) geweld binnen de jeugdzorg tussen 1945 en 2020. In januari 2021 ging die regeling van start. Slachtoffers kunnen een aanvraag indienen bij het Schadefonds en kunnen zo een schadevergoeding ontvangen van €5000.
Om in aanmerking te komen voor de vergoeding zijn er een aantal voorwaarden. Die staan vermeld op de website:
Aanvragers moeten binnen de genoemde periode
minderjarig zijn ten tijde van de opvang in een jeugdzorg instelling of pleeggezin
onder verantwoordelijkheid van de overheid vallen
bovenmatig geweld hebben meegemaakt
Nu blijkt dat er nóg een voorwaarde bestaat die niet genoemd wordt op de website, namelijk dat de pleger van het (seksuele) geweld) een lid van het pleeggezin was of een medewerker van een jeugdzorg instelling. In mijn ogen een bizarre voorwaarde. Het slachtoffer viel ten tijde van het geweld immers onder verantwoordelijkheid van jeugdzorg en werd desondanks toch beschadigd.
Romy
Ik werd benaderd door Romy en zij vertelde me dat haar aanvraag werd afgewezen omdat ze niet voldoet aan de laatste voorwaarde, die overigens nergens op de betreffende website te vinden is. In het telefoongesprek wat ik met haar had vertelt ze ook over de gebrekkige communicatie naar slachtoffers en ze verteld over de manier waarop jeugzorg haar uit een prima thuissituatie haalde op basis van een onjuist verhaal dat niet door jeugdzorg werd geverifieerd.
Ik hoop dat deze blog en het verhaal en de oproep van Romy aan de politiek er toe bijdraagt dat de regeling wordt aangepast. De genoemde aanvullende voorwaarde moet van tafel! En €5000 is inderdaad een te laag bedrag voor het oplopen van ernstig trauma, zoals Romy ook terecht noemt in het gesprek. Via deze link kun je een filmpje zien waarin Roland aan het woord is in het programma Hart van Nederland en ook hij geeft aan het bedrag veel te laag te vinden.
Luister hier naar het gesprek wat ik had met Romy.
Op het YouTube kanaal “RealWomenRealStories” werd gisteren een video getoond waarin ritueel misbruik overleefster Mary Knight vertelt over dingen die ze in haar jeugd moest ondergaan en die ze lange tijd wist weg te stoppen in haar hoofd. Pas op haar 37ste levensjaar kwamen de herinneringen terug. Als kind werd ze misbruikt door haar vader, moeder en anderen. We zien dat ze door met het terugkrijgen van de herinneringen en deze te verwerken zichzelf weet te helen. Ook interviewt ze mensen die niet geloven in de mogelijkheid van “recovered memories”en die zelfs hele boeken hebben geschreven in een poging om die stelling te onderbouwen. Mary maakt over haar hele proces de documentaire “Am I Crazy? My journey to determine if my memories are true“.
Ritueel misbruik, voor wie niet weet wat ermee bedoeld wordt is een vorm van georganiseerd misbruik. Vaak vanuit familie. Er worden andere daders bij betrokken. Vaak is een van de doelen geld verdienen. Bijvoorbeeld door het maken van videobeelden (kinderporno). Rituelen worden ingezet om van toeschouwers én slachtoffers ook daders te maken door ze mee te laten doen met vernederingen of het beschadigen van anderen. Het idee erachter is dat als je naast slachtoffer je ook tot dader wordt gemaakt dat je dan uit schuldgevoel er niet mee naar buiten zal treden. En dat ze het groepsgevoel versterken. De rituelen worden soms gezien als een vorm van satanisme. Maar dat laatste lijkt me niet terecht. Lees meer over ritueel misbruik in deze blog.
De video gaat behalve over het leven van Mary ook over de vraag of er zoiets bestaat als “recovered memory“, oftewel het op latere leeftijd terug vinden van eerder nog weggestopte herinneringen aan seksueel misbruik in je jeugd. Iets wat me raakt omdat ik ook een tijd geen herinnering meer had aan het seksuele geweld dat ik meemaakte in mijn jeugd.
Er zijn twee stromingen in de hulpverlening. Kort door de bocht zegt de ene stroming dat er niet zoiets is als het terugvinden van traumatische herinneringen en de andere stroming is er van overtuigd dat dat wel kan. Ik sluit me aan bij de tweede. Seksueel misbruik is zoiets heftigs om mee te maken dat je lichaam zichzelf uitschakelt en je je lichaam verlaat. Je dissociëert en bent er amper nog bij. Dit maakt ook dat je het gebeuren vaak slecht registreert. Bij extreem geweld kunnen mensen zich zelfs opsplitsen in meerdere persoonlijkheden als een manier om met het trauma om te gaan. Dit wordt dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) genoemd. Een trauma kun je dus wegstoppen in je hoofd en het kan zich weer aandienen als je sterker in je schoenen staat of als je op een andere manier weer herinneringen terugkrijgt.
In de video zien we Mary onder meer in gesprek met Lynn Crook. Lynn was iemand die op latere leeftijd herinneringen terugvond en met succes haar ouders aanklaagde voor incest. Tijdens de rechtszaak werd de hulp ingeroepen van professor/psychologe Elizabeth Loftus door de ouders van Lynn. De ouders betaalden haar ervoor. Loftus is aanhanger van de de eerste stroming en word ook door Mary geïnterviewd. Ze zegt dat er geen wetenschappelijk bewijs is voor het bestaan van “recovered memory”. Ze was op zes jarige leeftijd overigens zelf slachtoffer van seksueel geweld horen we later in de video.
Mary heeft vijf familieleden met soortgelijke herinneringen als haarzelf en met wie ze regelmatig contact had om een en ander te checken. Op die manier weet ze dat haar herinneringen niet vals zijn, zoals mensen als Loftus beweren. Maar ze stelt daarbij dat het eigenlijk raar is dat mensen om dat soort “bewijs” vragen. Raar dat verhalen over misbruik met zoveel ongeloof en scepsis worden ontvangen.
Een andere aanhanger van de eerste stroming is Eleanor Goldberg. Mary interviewt ook haar. Goldberg schreef drie boeken over het onderwerp en haar stelling, net als die van Loftus, is dat het terugvinden van herinneringen aan misbruik niet bestaat. Goldberg stelt dat het mengen van feiten met fantasie en het daarin gestuurd worden door suggestieve vragen kan leiden tot valse herinneringen aan misbruik. Mary verteld Eleanor dat ze zich altijd heeft herinnert dat haar vader tegen haar zei dat hij haar seksueel aantrekkelijk vond. Goldberg probeert de opmerking uit te leggen als een stomme grap. Goldberg zelf is geen expert op het gebied van herinneringen. Ze heeft er niet voor gestudeerd. Ze lijkt vooral te willen benadrukken dat families kapot gaan aan verhalen over misbruik. En dat die verhalen worden verzonnen. Maar families gaan juist kapot aan misbruik en het wegstoppen van die herinneringen. Met het niet geloven van slachtoffers hou je daders de hand boven het hoofd en bovendien doe je daarmee aan een ernstige vorm van victimblaming.
De dochter van Eleanor Goldberg is zelf overlever van seksueel misbruik. Ze is ook even te zien in de video en ze zegt dat Eleanor liegt over de reden dat ze geïnteresseerd raakte in het onderwerp van wel of geen herinneringen hebben aan misbruik. Eleanor Goldberg heeft het over vooral over vergeving, het heilige instituut familie en tevens bagatelliseert ze de gevolgen van seksueel geweld. En ze zegt dat kinderen bij verkeerde aanrakingen gewoon maar even de dader moeten aanspreken op hun gedrag. De wereld op zijn kop en uit deze uitspraak blijkt duidelijk dat ze geen greintje kennis heeft van het hele onderwerp seksueel misbruik. Dat op zich is al ernstig. Maar nog ernstiger is het feit dat ze daders munitie geeft in rechtszaken en slachtoffers terroriseert met de verspreiding van haar denkbeelden. En slachtoffers hebben het al moeilijk genoeg.
Aan het einde van de video blijkt dat Mary Knight door het terugkrijgen van de herinneringen en ze te verwerken haar leven terugkrijgt en ze voelt zich goed.
Kan iemand een geniale regisseur zijn en verkrachter tegelijk? Ja. Roman Polanski is zo iemand. In 2020 kwam actrice Charlotte Lewis naar buiten met haar verhaal. Ze vertelde dat ze op 16 jarige leeftijd was verkracht door Polanski. En onlangs doken er beelden op uit 1979 waarin Polanski vertelde over zijn veroordeling in 1977 voor het verkrachten van een 13 jarig meisje. In plaats van haar een meisje te noemen heeft hij het over een “young woman“.
In onderstaand interview met het YouTube kanaal “REALWOMEN/REALSTORIES” verteld Lewis over de gevolgen van het naar buiten brengen van haar verhaal. Ze verteld dat ze niet werd geloofd en dat er veelvuldig aan victimblaming werd gedaan. Zo werd ze een prostitué genoemd en een verleidster. Bekijk het verhaal van Charlotte:
Seksueel roofdier Weinstein zette in 2009 een petitie op om Polanski vrij te krijgen. Polanski was namelijk gearresteerd in Zwitserland en dreigde te worden uitgeleverd aan de Verenigde Staten omdat hij in 1977 in Californië het 13 jarige meisje Samantha Jane Gailey had verkracht en daarvoor destijds was veroordeeld. Polanski wou niet de gevangenis in en was de Verenigde Staten daarop ontvlucht. De petitie werd door veel Hollywood prominenten getekend. Volgens Weinstein was Polanski een zondebok.
In een schokkend interview uit 1979 verteld Polanski aan Martin Amis “Judges want to fuck young girls, Juries want to fuck young girls — everyone wants to fuck young girls!” Hij verteld dat hij van jonge meisjes meisjes houd en denkt te weten dat ze hem ook leuk vinden. Verder geeft hij aan destijds te hebben geweten dat het meisje eerder “seksuele ervaring” had opgedaan (lees: seksueel misbruik!) en hij lijkt dat te willen aanwenden om hemzelf vrij te pleiten omdat eerdere daders ook geen rechtszaak aan hun broek kregen. Ook noemt hij Samantha een “young women” in plaats van kind. En ze was toch echt een kind. Ze was 13.
Bekijk een deel van het interview met Martin Amis hier:
Het onvolprezen programma “Argos” van de VPRO en HUMAN bespreekt in de uitzending van 8 mei 2021 de dubieuze rol van de Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken (de LEBZ) in het debat wat losbarstte over de vraag of je wel of niet verdrongen herinneringen kunt terugkrijgen op latere leeftijd aan seksueel misbruik in je jeugd. Dit debat ontstond naar aanleiding van een uitzending van De Wereld Draait Door waarin de Belgische schrijfster Griet op de Beeck vertelde over het incest wat ze moest ondergaan op jonge leeftijd en waar ze pas later in haar leven achterkwam.De uitzending kun je luisteren onderaan dit blog.
De reacties op de uitzending waren veelal negatief. Haar verhaal werd als snel in twijfel getrokken en “experts” kwamen in de media vertellen dat je helemaal geen herinneringen kunt terugkrijgen op latere leeftijd. De schrijfster belande hierdoor begrijpelijkerwijs in een diepe depressie waar ze maar langzaam weer uit wist te komen. In die tijd las ik ook overigens een artikel in een tijdschrift van een GGZ instelling die nota bene gespecialiseerd is in gevallen van seksueel geweld over de onwaarschijnlijkheid van terug gekregen herinneringen. Ik schrok nogal van het lezen van het artikel. Niet alleen heb ik herinneringen weten te blokken, ook ken ik lotgenoten die later pas weer herinneringen terugkregen.
Nu blijkt dat de speciale politie eenheid LEBZ een grote rol speelde op de achtergrond in dit debat en daarbij sturend was in welke richting het debat uitging. Bewijs hiervoor werd gevonden in e-mails die in handen raakten van medewerkers van Argos. Lees meer daarover op deze blog van Argos.
Daarin staat “Schrijfster Griet op de Beeck vertelde in De Wereld Draait Door over beelden die ze terugkreeg van misbruik door haar vader. Een batterij columnisten en geheugenwetenschappers viel over haar heen. Uit e-mails in handen van Argos blijkt dat de Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken hiertoe opriep, om het debat over hervonden herinneringen te beïnvloeden.”
Eerder al bleek de LEBZ gevallen van ritueel misbruik in de prullenbak te stoppen. Ritueel misbruik speelt zich ook af binnen Nederland. Er word op dit moment onderzoek gedaan naar zowel de rol van de LEBZ als naar gevallen van ritueel misbruik in Nederland. In eerste instantie echter weigerde verantwoordelijk minister Grapperhaus deze onderzoeken. Volgens hem was er niet zoveel aan de hand.
De uitzending van Argos is gedegen en er blijkt uit dat je zowel herinneringen kunt terugvinden als wel dat er gevallen bekend zijn van fake herinneringen. Het is dus zaak ieder geval uitzonderlijk goed te bekijken. Ik denk dat het belangrijk is je niet blind te staren op de kristalheldere herinneringen als bewijs. Veel mensen treden uit op het moment dat ze slachtoffer zijn van seksueel geweld. Je bent op dat moment maar half aanwezig en de kans is groot dat je amper meekrijgt wat er met je gebeurt omdat je in de freeze-stand gaat. Dat is een automatische reactie van het lichaam om erger geweld te voorkomen en om jezelf te beschermen. Hoe “nuttig” deze reactie ook kan zijn op het moment zelf, het maakt ook dat er soms amper herinneringen worden opgeslagen aan het gebeuren. En een ander nadeel is is dat uittreden een soort automatische reactie wordt op bedreigende situaties in de rest van je leven.
Als je wil “weten” of je in je jeugd seksueel geweld hebt meegemaakt is het denk ik vooral van belang om naar je gedrag te kijken en hoe je reageert op bepaalde situaties. Dit kunnen lange termijn gevolgen zijn van misbruik. Denk bijvoorbeeld aan wantrouwen, moeite met intimiteit. Maar ook aan lichaamsherinneringen. Als je te jong bent sla je überhaupt weinig op. Ik heb “beelden” gehad van het moeten aanraken van de dader en het vieze gevoel wat me dat gaf. En ik herinnerde me het gevoel dat je ongewild wordt aangeraakt en dat je daarvan in elkaar duikt en moet huilen. Deze beelden bestaan puur uit het gevoel in mijn lichaam. Niet uit “het was die en die dag en zo was het weer etc etc”. Het lichaam verteld het verhaal op zo’n moment.
De kans dat mensen een verhaal verzinnen over seksueel geweld lijkt me tamelijk klein als er goede hulpverlening in het spel is. Wat wel goed kan is dat er details door de war worden gehaald of een kader ontbreekt en meer van zulks. Dit alles doordat het misbruik soms erg ver in het verleden lag en je daar door nog niet goed herinneringen opsloeg. En/of door het uittreden als gevolg van het geweld (ook wel dissociëren genoemd).
Blijft de vraag waarom deze werkgroep van de politie het publiek debat probeerde te beïnvloeden. Ik heb hier geen idee van en kan slechts speculeren. Maar dat het van geen kant deugd lijkt me nogal duidelijk.
Er staat geen twijfel over dat seksueel geweld/misbruik in onze samenleving op grote schaal voorkomt en er ook altijd is geweest. En we willen dat dat stopt. Als we allen ons steentje bij te dragen aan voorkoming van nog veel meer leed zou dat mooi zijn. Hierbij een poging om daarin een zetje in de goede richting te geven.
stop seksueel misbruik
Om misbruik te stoppen is het van belang daders te herkennen, maar hoe doe je zoiets? Er is helaas geen simpel antwoord op te geven. Maar wat je wel in het algemeen kan zeggen is dat daders er belang bij hebben dat mensen een zo positief mogelijk beeld van ze hebben zodat ze niet snel ergens van verdacht zullen worden. Als dan een slachtoffer toch met zijn/haar(*) verhaal naar buiten komt en de omgeving heeft een erg positief beeld van de dader is de kans groter dat het slachtoffer niet geloofd wordt. Er worden dan dingen gezegd als “Dat zou hij toch nooit doen? Ik ken hem, dat is een super aardige man.” Als daarbij het slachtoffer door wat hem/haar is aangedaan het psychisch moeilijk heeft (wat nogal logisch is) wordt juist dát soms meegenomen in de beoordeling van dat verhaal. “Maar hij/zij is ook wel echt labiel. Dat rare verhaal zal wel verzonnen zijn.” Een dader kan dus joviaal gedrag vertonen, zich populair maken en amicaal doen naar de omgeving om bij voorbaat mensen in te pakken. (Maar niet iedereen die dit gedrag vertoont is per definitie een dader uiteraard).
Veel daders zijn familieleden of begeven zich in de directe omgeving van de familie van het slachtoffer. Er zijn nogal wat mensen die bij het woord familie denken aan geborgenheid/veiligheid en vertrouwen. Dat zijn associaties waar een dader dankbaar gebruik van maakt. Omdat mensen bij daders vaak denken aan zonderlinge types die eenzaam door het park lopen op zoek naar een prooi en niet aan degene die naast je zit aan de eettafel zijn mensen amper alert op eventuele signalen van misbruik. Ook “vrienden van de familie” die “gewoon aardig zijn” worden niet meegenomen in de lijst mogelijke daders. Een fout. Als zo’n “vriend” overdreven belangstelling toont in (een van) de kinderen kan dit een signaal zijn dat er iets niet klopt. Volg altijd je gevoel daarin.
De meerderheid van de daders zijn mensen zonder pedofiele geaardheid. Dat kan dus zomaar een man zijn die getrouwd is en een gezin heeft. En van de pedofielen is een kwart pedoseksueel. Een veel lager percentage dan veel mensen denken. Lees meer over dit onderwerp via deze blog.
Waar je ook altijd op moet letten is een gedragsverandering bij kinderen, anders dan de “normale” fases die je als kind doormaakt op weg naar volwassenheid. Als kinderen ander gedrag gaan vertonen kan er iets aan de hand zijn. Kinderen zijn loyaal naar ouders en zijn er nooit op uit een familie te beschadigen. Ze voelen vaak aan dat hun verhaal ontwrichtend zou kunnen werken. Daarbij worden slachtoffers verteld dat ze niet met hun verhaal naar buiten mogen komen. En daar wordt dan bij gedreigd met van alles. En er word verteld door daders dat ze toch niet geloofd gaan worden. De kans is dus al met al klein dat als een kind seksueel wordt misbruikt het daar zelf over gaat vertellen. Let dus goed op gedragsverandering en ga op onderzoek uit of schakel hulp in als je er niet uit komt. En als een kind wel met zijn/haar verhaal naar buiten komt neem dat dan vanaf het eerste moment serieus en schakel hulp in.
Ik wil geen oordeel vellen over het feit dat mensen troost of support zoeken/vinden bij een kerk/geloof, maar het is wel een gegeven dat veel misbruik plaatsvind binnen dit soort groepen. We willen als mensen het leven indelen in overzichtelijke groepen en die groepen dan als goed of fout bestempelen. En mensen die naar de kerk zijn worden vaak bestempeld als “mensen die deugen”. En aan priesters wordt al helemaal een serene persoonlijkheid toegedicht. Maar het leven is niet zo zwart/wit. En misbruik vind in alle mogelijke groepen plaats. En dus ook binnen geloofsgemeenschappen. Sterker nog: juist in geloofsgemeenschappen. Een kerk is een perfecte dekmantel voor misbruik. Ouders geven hun kinderen vol vertrouwen mee aan de “dienaars van God”. Pedoseksuelen/misbruikers kunnen daarom geneigd zijn priester te worden. Omdat niemand het misbruik verwacht “onder het toeziend oog van God”. Daders proberen een zo goed mogelijk beeld van zichzelf hoog te houden en zijn daarom soms kerkgangers. Dat draagt bij aan het “deugdelijke” beeld wat de omgeving van ze heeft. Het is dus belangrijk te beseffen dat we allemaal mensen zijn en allemaal tot kwaad in staat zijn. Ook priesters/dominees/kerkgangers.
Het is sowieso een slecht idee mensen een hogere status dan anderen te geven. Of dat nou gaat om religie, rijkdom of succes. Mensen kijken op tegen mensen met met een bepaalde status. En dichten die mensen daarom soms alleen maar goede kanten toe. En die mensen maken daar misbruik van. Een voorbeeld is Michael Jackson. Een artiest die door velen op een voetstuk werd/wordt geplaatst. En het was ook een uitzonderlijk goede artiest. Maar dat betekend niet dat hij niet tot kwaad in staat zou zijn. Mensen willen het geromantiseerde beeld wat ze van iemand hebben niet loslaten. Omdat dat pijnlijk kan zijn. Zeker een idool. Iemand die een belangrijk voor je is geweest.
En erg hardnekkig is het bizarre idee dat mannen in een driedelig pak nette mensen zijn en dat mensen met bijvoorbeeld een hanenkam en gescheurde kleren niet te vertrouwen. De meest ernstige misdaden tegen de menselijkheid zijn gepleegd door mannen in pak. En een hanenkam of ander alternatief uiterlijk zegt echt helemaal niks over het karakter van die persoon. Ga dus niet af op uiterlijk. Iemand die er “beschaafd” uitziet kan zich zomaar schuldig maken aan ernstig seksueel misbruik/geweld.
Het aller belangrijkste is dat we het besef van het feit dat seksueel geweld op een zo grote schaal voorkomt in de samenleving niet wegdrukken in onze hoofden. het is een pijnlijke waarheid en dat maakt dat we er niet teveel mee bezig willen zijn. Maar dat moeten we wel: wees alert op signalen in je omgeving. Ook in je eigen huis/in je eigen familie. Als je voelt dat iets niet klopt: schakel hulp in en volg je gevoel.
Obed
08-08-2021
* ik heb het in deze blog overigens over zijn/haar maar wees je ervan bewust dat er heel veel verschillende genders bestaan
Emily Nagoski legt in deze TED talk video van 2018 uit dat een lichamelijke reactie op stimulans van buitenaf niet altijd betekend dat iemand ook instemt ermee/het wil.
De lichamelijke reactie kan verwarrend zijn bij slachtoffers van seksueel misbruik/seksueel geweld. Als je lichaam reageert zien mensen het soms als bewijs dat je het zelf dan daarom ook wel zal willen, maar dat is dus niet zo. De enige manier om er achter te komen of iemand iets wel of niet wil is het vragen. Deze video is in het Engels.
Op Netflix is een mini serie te zien over het seksuele geweld waarvan DSK (Dominique Strauss-Kahn) werd (en wordt) beschuldigd en waar hij mee weg komt. De serie heet “Room 2806: The Accusation” en is een aanrader als je wil zien hoe rijke/machtige witte mannen met seksueel geweld kunnen wegkomen.
De man is op weg de volgende president van Frankrijk te worden en is de baas van het Internationaal Monetair Fonds: de VN-organisatie die de stabiliteit van het internationale monetaire systeem in de gaten houdt. Hij heeft een dus status. Hij logeert in een hotel in de Verenigde Staten en pleegt daar seksueel geweld tegen een vrouw die zijn kamer komt schoonmaken (Nafissatou Diallo). Verderop in de serie komen meer slachtoffers aan het woord, zoals sekswerker Mounia R. Mounia geeft aan bij DSK dat ze iets niet wil maar hij gaat er toch mee door en is ruw en gresnoverschrijdend.
Mounia R (screenshot van de Netflix serie)
Alles wordt door peperdure advocaten uit de kast gehaald om de verklaring van Nafissatou onderuit te halen. Ook dingen uit haar verleden die niks met deze zaak te maken hebben. De openbaar aanklagers zien vervolgens van een rechtzaak af en Nafissatou ziet zich genoodzaakt dan maar te schikken.
Tot op de dag van vandaag heeft DSK geen strafblad en dat toont aan dat je nog steeds weg kunt komen met seksueel geweld zolang je genoeg geld en macht hebt. Wel verliest DSK zijn kans op het presidentschap en uiteindelijk zijn huwelijk met Anne Sinclair, die in eerste instantie bizar lang achter haar man bleef staan.
Obed 27 juli 2021
Nafissatou Diallo(screenshot van de Netflix serie )
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik heb in mijn leven tot dusverre meermaals seksuele grensoverschrijding, seksueel misbruik en verkrachting meegemaakt. Een geschiedenis die zich bleef herhalen in verschillende vormen en oplopende gradaties. Wat je overigens vaker ziet bij slachtoffers/survivors. Schrijf dat laatste liefst zo, omdat je volgens mij een en ander niet los kunt zien van elkaar; slachtoffer en survivor zijn verweven, horen bij elkaar, je bent altijd beide, het een kan niet zonder het ander, ís het ander eigenlijk. En de dingen liggen nu eenmaal vaak niet zo zwart/wit.
De eerste keer overkwam het mij, voor zover ik mij kan herinneren, op de lagere school. Ik was een jaar of 7 en was samen met mijn zus (8) aan het spelen op een veldje achter onze flat. Daar dook ineens een man op die zich met zijn broek rond zijn enkels richting ons stond af te trekken. We schrokken enorm, konden dit absoluut niet plaatsen en zijn hard naar huis gerend, waar we buiten adem ons verhaal deden. Herinner mij dat mijn vader vooral boos was op die man en naar de politie wilde gaan, maar mijn moeder wilde dat niet. Zogezegd om ons “te sparen”. En verder werd er met geen woord meer over gerept. Althans niet tegen mij en mijn zusje.
Toen ik 9 jaar oud was, was ik bij een schoolvriendinnetje thuis. Een en ander draaide uit op wat in de volksmond ook wel ‘doktertje spelen’ wordt genoemd, waarbij zij nogal dominant was en mijn geslachtsdelen betastte. Ik wist niet wat mij overkwam, wilde het ook niet, het voelde niet goed, maar liet het toch gebeuren. Verward, verstijfd (‘frozen’) en gedissocieerd. Kan me ook niet echt herinneren of ik dat toen thuis, of elders, heb verteld. Mocht dat eerste wel het geval geweest zijn, dan zal mijn moeder wellicht hebben gezegd dat ik niet meer met dat vriendinnetje mocht spelen en was daarmee de kous voor haar af… Denk achteraf wel eens dat het meisje zelf seksueel misbruikt is geweest, anders doe je zoiets niet op die leeftijd. Maar dit terzijde.
“Mijn fout, met andere woorden”
Dan was er die vakantie op Mallorca, met mijn zus en mijn ouders. Ik was 11, mijn zus 12 en op een avond mochten we, onder begeleiding van iemand die we kenden uit het hotel, naar de disco. Ik trok daar de aandacht van een wat oudere Spanjaard (hij was minstens 25). We dansten wat en ik kreeg cola van hem. Vervolgens vroeg hij of ik met hem op het strand wilde wandelen. Dat wilde ik wel. Genoot als pre-puberend meisje van zijn aandacht en was ook wel enigszins nieuwsgierig. Voordat ik het goed en wel in de gaten had, was het eerst zoenen en trok hij mij daarna ergens de bosjes in, stopte mijn hand in zijn broek, zijn hand in die van mij, vingerde me en trok vervolgens mijn broek uit. Hoewel ik erg schrok en in de war was, heb ik hem op een of andere manier duidelijk gemaakt dat ik dát allemaal niet wilde, waarna hij mij naar het hotel bracht. Mijn moeder was boos. Ik was immers veel te laat en mijn zus en die kennis waren mij ook kwijt, nadat ik uit die discotheek was vertrokken. Toen ik mij vervolgens uitkleedde om naar bed te gaan, zag mijn moeder dat er gras en takjes uit mijn kleding viel en moest ik haar wel opbiechten wat er was gebeurd. Opnieuw kreeg ik op mijn donder. Had ik maar niet met een vreemde mee moeten gaan. Mijn fout, met andere woorden. Van aangifte doen of iets dergelijks is überhaupt nooit sprake geweest. Laat staan van een openhartig moeder-dochter gesprek. Ook niet toen een barman in ons hotel mij de volgende dag vroeg of ik met hem niet ook een stukje wilde gaan wandelen. Uit pure angst en schaamte heb ik haar dat namelijk niet durven vertellen.
Op de middelbare school ging ik eens naar een carnavalsfeest van school. Ik was 14 of 15. Er werd gefeest, gedanst en gezoend. En er werd alcohol geschonken. Ik tikte daar die avond wel een paar biertjes weg en zoende met verschillende jongens, op wie ik destijds allemaal een beetje verliefd was. Zo onschuldig nog en vol van vertrouwen. Aan het eind van de avond stelde een jongen voor om mij achter op de fiets naar huis te brengen. Achter de schuur van mijn ouderlijk huis aangekomen, zette hij mij tegen de muur aan en wilde mij onder het motto “nu krijg je waar je al de hele avond om vraagt” verkrachten. Terwijl ik daar helemaal niet om had gevraagd. Omdat hij (ook) behoorlijk dronken was, lukte het hem niet. Ik wist mij los te rukken en ben helemaal overstuur naar binnen gerend. De panty van mijn carnavalsoutfit was gescheurd en ik was in tranen. Mijn ouders, die nog op waren, vonden dat ik “overdreven” reageerde. “Drink dan ook niet zo veel!”, luidde het advies. De volgende ochtend bracht mijn moeder mij een broodje haring op bed. “Hier, da’s goed tegen je kater”. Wederom werd er nergens meer over gesproken of werk van gemaakt. Vooral ook omdat het een dokterszoontje betrof. En ik werd natuurlijk binnen no time tot sletje van de school bestempeld. Hij niet. Heb dat onderscheid altijd bepaald oneerlijk gevonden: een man die (veel) vrouwen versierd da’s prima, dan ben je de held, een ware Casanova! Maar als vrouw wordt je al gauw en per definitie losbandig, een stoepslet, nymphomane, sloerie, afgelikte boterham of simpelweg een hoer genoemd. Grenzeloos ook. En vooral schaamteloos. De vrouwelijke seksualiteit is dan ook altijd taboe en onderdrukt geweest en is dat, ondanks diverse seksuele revoluties nog steeds. Dat feit op zich is al hartstikke (seksueel) gewelddadig.
Tijdens mijn studiejaren en ook daarna wist ik – geheel tegen wil en dank – mijn reputatie hoog te houden, door met veel mannen, ‘bad boys’ liefst, seks te hebben. Gewoon omdat dat kon, mannen zeiden immers nooit ‘nee’. Dacht ook altijd dat ik verliefd was. Daarbij droeg ik het feminisme een warm hart toe, was (en ben) ook nogal rebels en vond (en vind) dat ik het volste recht – en de vrijheid – had om mijn seksualiteit te ontdekken en ontwikkelen. Bovendien had ik, mede door de nogal traumatische vechtscheiding van mijn ouders, ik was 10 toen, het geloof in een huwelijk en/of langdurige, exclusieve, monogame relatie ‘tot de dood ons scheidt’ al lang vaarwel gezegd. “Liefde is mooi voor zo lang het duurt en er zijn te veel lieve en mooie mensen op deze wereld om je de rest van je leven tot slechts één van hen te moeten beperken”, luidde mijn motto. Noem het vrije liefde of polyamori, maar uiteindelijk wellicht altijd dat pubermeisje gebleven dat op een schoolfeest van puur geluk met ál haar vriendjes wilde dansen, feesten en zoenen…
“Structureel min of meer blacked out”
In de praktijk draaide dat uit op talloze one-(maybe two or three)-night-stands na een avondje in de kroeg, waarvan ik mij het overgrote merendeel niet eens kan herinneren omdat ik structureel min of meer blacked out was door overmatig gebruik van alcohol en softdrugs, dat in die tijd alleen maar toenam. Daarbij zijn zéker ook grenzen overschreden. Soms ook had ik een vaste(re) relatie, voor een paar weken, maanden of een paar jaar hooguit. Onprettige bijkomstigheid: de jongens/mannen waar ik serieus gek op was, hebben mij allemaal belazerd door met andere vrouwen seks te hebben. Achter mijn rug om welteverstaan. En mannen die verliefd op míj waren, hield ik feitelijk op afstand door a.) zelf vreemd te gaan, was daar wel heel eerlijk over, en/of b.) liever verliefd te zijn op een ander, liefst totaal onbereikbaar persoon. Het besef dat ik liefde, intimiteit en seksualiteit daarbij nogal eens met elkaar verwarde en feitelijk tot geen van drieën in staat was, met of zonder al die alcohol en drugs, kwam pas (veel) later.
Hoewel mijn studie verder vrij voortvarend was verlopen, lukte het mij ondertussen alsmaar niet om mijn afstudeerscriptie te schrijven. Had een writer’s block, een dissociatie/black out zo je wilt, ook wat dat betreft. Dus gaf ik uiteindelijk de moed op. Betaald werk vinden lukte eveneens niet. Al met al was de frustratie enorm en ging behoorlijk ten koste van mijn toch al niet zo bijzonder positieve zelfbeeld. Zat in de bijstand, was dagelijks in de coffeeshop te vinden, ging regelmatig op stap en dronk vrijwel dagelijks alcohol. Ik was begin 30. Een van mijn toenmalige vriendjes nam mij eens mee naar een café, in de buurt waar ik toen woonde. Voelde me er meteen thuis, omdat je er ook mocht blowen en omdat er vrijwel alleen maar mannen kwamen; allemaal van Turkse en Marokkaanse afkomst, donkere haren en donkere ogen, helemaal mijn type toentertijd. Had (en heb) ook best veel met die muziek en die cultuur. En ik kreeg hun volste aandacht. Dus ik kwam daar wat vaker en het kwam ook geregeld voor dat ik een man mee naar huis nam wat, voornamelijk omdat ik structureel behoorlijk onder invloed was, per definitie uitdraaide op seks. Soms was ik dan nog bij bewustzijn, maar vaker niet. Of nauwelijks. Ook toen zijn mijn grenzen danig overschreden.
Op een avond ontmoette ik M. in datzelfde café en hij ging die avond met mij mee naar huis waar we, beide onder invloed, seks hadden. Een paar dagen later zocht hij weer contact en spraken we af. Van het een kwam het ander en voor ik het goed en wel in de gaten had, trok hij bij mij in (in mijn studentenkamer, meer was het niet). M. was namelijk dakloos en had door omstandigheden ook geen inkomen of uitkering. Ik was verliefd – of dat dacht ik althans – en bereid hem te helpen. Dat ging eventjes goed. Hij kon immers ook best lief zijn, kookte Marokkaans voor me, cadeautje af en toe, dagje naar het strand. Totdat het goed fout ging. M. had nooit geld, bleek verslaafd, dronk veel en gebruikte (buiten mijn weten om) ook cocaïne, waardoor hij erg agressief werd vaak. Niets was er dan meer veilig in huis. Ik het allerminst.
“Ik zei nooit ‘nee’”
Soms kreeg M. bezoek van een vriend, er waren er verschillende. Dan werd er gegeten en gedronken en gingen we naar de kroeg. Wat er dan wel eens gebeurde, is dat M. zomaar ineens uit beeld verdween en mij achterliet bij zijn vriend, die mij dronken voerde om gevoeglijk seks met mij te hebben. Ik stond er inmiddels om bekend immers, in benevelde toestand nogal gemakkelijk te zijn in die dingen. Ik zei nooit ‘nee’. Als M. dan weer terugkwam was hij boos op mij, schold mij voor van alles uit – terwijl ik me niet eens kon herinneren wat er was gebeurd – en hij had dan ook om onverklaarbare redenen weer wat geld op zak. Pas jaren later realiseerde ik me, dat hij mij gewoon heeft misbruikt en mijn lichaam heeft verkocht. Destijds echter, had ik niets in de gaten.
Op een dag vertelde M. mij (weet niet meer in welke context, maar die doet er ook niet toe) dat ik een jaar eerder in datzelfde café waar wij elkaar hadden ontmoet, en waar we ook nog steeds kwamen, door een groep mannen ben gedrogeerd (met GHB waarschijnlijk) en “gepakt”. Moeilijk te bevatten en dito om uit te leggen wat er dan door je heen gaat. Doodsklap voor je ziel. Desastreus voor je zelfbeeld. Alsof de wereld vergaat en je tegelijkertijd met een rotgang door de grond zakt. Was eventjes ook bang om psychotisch te worden, mijn verstand te verliezen. Blijkbaar was ik die bewuste nacht dermate van de wereld dat ik het mij niet kon herinneren, maar op het moment dat M. het zei, kwamen er – flarden van – herinneringen boven. Het was al laat, sluitingstijd, ik zie hoe de voordeur op slot wordt gedaan … Ik lig op mijn rug op de pooltafel, mijn spijkerbroek rond mijn enkels en er staan zo’n 6 of 7 man rondom heen, die onder aanmoediging van de rest één voor één hun gang met mij gaan… Ik roep om hulp… Ik word wakker en lig buiten, achter het café, tussen de afvalcontainers, waar ze mij dropten toen ze klaar waren met me… Zo’n beetje kruipend naar huis, vroeg in de ochtend, waar ik een buurman trof bij de lift van mijn flat. Hij zag in wat voor toestand ik was, wilde mij zogenaamd helpen boven te komen… maar heeft mij daarna, terwijl ik bewusteloos was en totaal op slot zat, verkracht in mijn eigen bed. Ik trof hem de dag erna en hij vroeg mij toen of ik me kon herinneren wat er die nacht was gebeurd. Ik verstijfde. Uit angst en schaamte heb ik hem niet durven antwoorden en ben doorgelopen.
Ik besloot vrijwel meteen om (ook) geen aangifte te doen van die groepsverkrachting. Want ga dát maar eens hard maken. Meer dan een jaar na dato, je weet eigenlijk niet precies wanneer, zonder bewijslast, zonder getuigen, zonder namen van de daders en vooral zonder herinneringen, omdat je een en ander niet bewust hebt meegemaakt, omdat je er eigenlijk helemaal niet bij was. Daarbij voelde ik me ook schuldig. Ik was namelijk meermaals gewaarschuwd door iemand die ook in dat café kwam, hij zei: “Je hoort hier niet. En je drinkt te veel. Kom hier niet meer, want ze gaan je een keertje pakken.” Ik was te goed van vertrouwen, eigenwijs, en heb zijn advies helaas genegeerd… Want inderdaad, wat had ik daar te zoeken? Waarom was ik altijd van de wereld? Waarom heb ik niet beter voor mezelf gezorgd en mijn grenzen aangegeven? Hoe heeft dit mij kunnen overkomen? Was immers al lang geen naïeve puber meer, maar een toch wel redelijk stoere, geëmancipeerde en intelligente vrouw van 33 met bepaald een eigen willetje alsmede een universitaire opleiding. Mijn fout, met andere woorden. Schaamteloos zei u? Allerminst. Ik geneerde me dood.
“Het kan iedereen gebeuren”
Achteraf vooral dankbaar dat ik dit allemaal heb overleefd. Survivor indeed, want het had natuurlijk ook bepaald anders kunnen aflopen. Er zijn ergere dingen. Inmiddels 56 jaar en heb M. en die (zelf)destructieve levensstijl al een hele tijd geleden buiten de deur gezet. Drinken en blowen doe ik wel nog steeds dagelijks. Simpelweg omdat het een gewoonte/verslaving is geworden die mij helpt mijn emoties enigszins te temperen en onder controle te houden. Stukje zelfzorg/-medicatie die wat mij betreft te verkiezen valt boven antidepressiva of ander farmaceutisch medicatiespul en die zogezegd de scherpe kantjes eraf haalt.
Want puntje paaltje ken ik weinig rust in mijn leven. Voel me nergens echt veilig en ben voortdurend alert en op mijn hoede, thuis en op straat. Voor zover ik überhaupt op straat kom, want liever vermijd ik dat. Kan slecht tegen te veel mensen, geluiden, indrukken. Liever in mijn eigen bubbel, alleen met mijn twee katten. Want relaties heb ik als het ware afgezworen. Durf ik gewoonweg niet meer. En aan seks heb ik (wellicht ook mede door de overgang) sinds een jaar of tien sowieso nauwelijks nog behoefte. Mannen die interesse tonen negeer ik doorgaans of ga ik uit de weg. Nu ik er zo over nadenk ga ik de meeste mensen liever uit de weg. Altijd geneigd mezelf te verstoppen, nergens meer naartoe te gaan. Ook het aantal vrienden is daarmee op nog maar drie vingers te tellen. Mijn vertrouwen in mensen heeft voorgoed een deuk gehad, zoveel moge duidelijk zijn, en merkte ook dat sommige mensen je uit de weg gaan en/of anders op je reageren, wanneer je ze vertelt wat er met jou is gebeurd. Het maakt anderen ongemakkelijk. Opgelaten. Maar ik wil er niet per se altijd over hoeven zwijgen of er een groot geheim van moeten maken. Ik wil te allen tijde en overal mezelf mogen en durven zijn.
Het is mij overigens uiteindelijk wel gelukt om een scriptie te schrijven en af te studeren. Niet dat het mij veel heeft opgeleverd. Ik was al 43 en had inmiddels ook al een tijdje betaald werk. Daar ben ik echter na 15 jaar (tijdens welke ik door omstandigheden soms van de ene in de andere burn out rolde) ontslagen. Ongeveer tegelijkertijd, 9 jaar geleden nu, kreeg ik de diagnose PTSS type II en Depressie NAO. Toen begon ik mij langzaam te realiseren, dat betaald werk op een reguliere arbeidsplek mij te veel stress oplevert en er, ook gezien mijn leeftijd, waarschijnlijk nooit meer in zal zitten. Zet mij daarom al geruime tijd op vrijwillige basis in voor een organisatie die hulpverlening biedt aan slachtoffers/survivors van seksueel geweld. Ik heb daar vrede mee. Het houdt me van de straat, werk namelijk altijd thuis – alleen als ik daar de focus en energie voor heb – kan bovendien iets betekenen voor lotgenoten en weet op die manier iets negatiefs omzetten in iets positiefs. Heb er zelf trouwens ook ooit hulp gehad. Leerde er mijn grenzen aan te geven en kreeg erkenning, in die zin dat mij werd duidelijk gemaakt dat het niet mijn fout of mijn schuld was en dat ik mij nergens voor hoef te schamen. Omdat het iedereen kan gebeuren. En je daarom nooit alleen staat.
“Geen nee betekent nog (lang) geen ja”
Vooral dat laatste heeft mij er toe aangezet mijn verhaal eens op papier te zetten. Voor mezelf en voor anderen met soortgelijke ervaringen. Ik ben immers helaas niet de eerste en zeker ook niet de laatste die slachtoffer is geworden van een loverboy en/of groepsverkrachting. En weet je, daar valt mee te leven. Of zo je wilt, overleven. Ja, er zijn littekens, slapeloze nachten, paniekaanvallen, fysieke klachten, schuldgevoelens et cetera. Maar niet meer elke dag. Een dame met een gebruiksaanwijzing, dat wel. Desalniettemin sta ik dichter bij mezelf dan ooit. Nog steeds niet schaamteloos overigens. Terwijl ik diep in mijn hart verdomd goed weet dat hoeveel ik ook had gedronken en geblowd, en met hoeveel mannen in dat café ik daarvoor ook seks heb gehad, níemand had/heeft het recht om mij zó te behandelen – over schaamteloos gesproken. Iets weten en iets ook echt kunnen voelen zijn echter twee verschillende dingen.
Tijd heelt alle wonden, hoor je wel eens. Ik betwijfel dat. De #MeToo beweging en alles wat daarna kwam echter, betekent in ieder geval vooruitgang. Slachtoffers/survivors delen nu wereldwijd hun ervaringen waardoor het onderwerp maatschappelijk beter bespreekbaar wordt. Door op deze manier het taboe rond dit thema te doorbreken, dragen zij allemaal bij aan de preventie van seksueel geweld. Stap voor stap en ieder op haar/zijn eigen manier. Maar uiteindelijk wel samen. Dat is hartverwarmend, geeft de burger moed, biedt een stukje houvast en is bovendien de enige manier om een einde te maken aan al dat victim blaming en victim shaming. Want beide vernielen je zelfbeeld en worden door veel slachtoffers/survivors als nóg traumatischer ervaren, dan het gebeurde zelf… Tot slot hoop ik van harte dat het nieuwe zedenwetsvoorstel van Grapperhaus er heel rap door komt, zodat slachtoffers/survivors eerder de erkenning krijgen die ze verdienen, daders eerder bestraft worden en voor eens en altijd strafrechtelijk wordt vastgelegd dat geen ‘nee’ nog (lang) geen ‘ja’ betekent.
